Bestaat er zoiets als gracieus vallen? Jazeker, toont Cie Woest in de even ingenieuze als humoristische voorstelling Lucky Shots. Vallen tijdens het schoonmaken, vallen met tassen vol boodschappen, vallen op het werk, vallen door een storm, vallen bovenop iemand anders. Maar ook: elkaar opvangen, maar net op de been blijven.
Vallen lijkt een onwaarschijnlijk uitgangsgegeven voor een dansvoorstelling, maar juist de bizarre glijpartij van artistiek leider Manon Avermaete leverde de inspiratie voor Lucky Shots. Zij liep achteruit, struikelde over een emmer sop en viel bovenop een natte doek. Na een balanceer-act waarbij een van de vijf dansers over de lichamen van haar medespelers loopt, wordt deze val van Avermaete nauwgezet gereconstrueerd.
Een van de dansers ligt dan al op de grond, roerloos. Zorgvuldig wordt de natte doek gedrapeerd, de emmer om de voet geschoven, nauwkeurig bepaald waar de stofzuiger moet staan. Even later wordt een andere valpartij voorafgegaan door wat begint als de vertrouwde veiligheidsinstructies in een vliegtuig waar niemand nog echt naar luistert. Maar hier nemen de instructies wel hele absurde vormen aan wanneer wordt uitgelegd op welke ondergrond je het best kunt vallen (bij voorkeur een dier, maar dan liever geen krokodil). In wat volgt is elke valpartij steeds grotesker.
Wordt de eerste valpartij nog gereconstrueerd nadat de danser al op de grond ligt, in de volgende valpartijen worden eerst de materiële gevolgen zorgvuldig voorbereid – variërend van een pak melk en yoghurt op de grond tot en met de slapstickachtige taart. Daarna valt in slow motion een van de dansers in het zojuist gecreëerde tableau vivant. Dit alles wordt afgewisseld met frivole danspasjes waarbij koffie wordt gedronken, een danser die eerst twee anderen als poppen voortsleept maar even later door hen wordt beoordeeld tijdens haar solo en paraplu’s die wegwaaien in een denkbeeldige storm.
Ondertussen werkt de hele voorstelling behendig naar de finale valpartij, waarbij het publiek juist weer eerst het resultaat te zien krijgt, maar juist pas dan begrijpt waarom halverwege de voorstelling een figurant met een watermeloen van de ene naar de andere kant van het plein wandelde.
Foto: Amaury Avermaete
In de verzengende hitte van een desolate woestijn sjokt een cowboy met zijn paard. Hij is ten einde raad. Zijn water is op en in de verste verte valt geen levend wezen te bespeuren. Dan houdt hij halt en slaat een pin in de grond. En ziet: de arme, eenzame cowboy boort water aan. Het spuit omhoog. Een bron! (meer…)
Het is een prachtig openingsbeeld: een verward meisje tuimelt de wijnbar binnen; met een touw zit ze vast aan een trompettist in rokkostuum met een zakhorloge. Hij is de tijd, en die is beperkt. Het einde is nabij, alles en iedereen is al weggevaagd, behalve zij en deze volgepakte Utrechtse wijnbar. (meer…)
Zelfs in het verre Sienna reeds gehoord en gelezen van een uitstekend optreden CIE WOEST ….vlgd keer zal ik zeker bij zijn….Dit wil je toch gezien hebben……😉
Wij (5 personen) vonden het een pretentieus geheel, zeer teleurstellend.
Wat een prachtige voorstelling van Cie Woest. Absurdistisch met een fantastische lichaamsbeheersing. Vloeiend van de ene naar de andere scène. Steeds verrassend. Pure beweging vertraagd en weer op snelheid. Als je dat kan dan ben je wel heel goed. Zo synchroon en weer contra.
Echt een prestatie van wereld formaat!