Bij aanvang van de documentaire theatervoorstelling Lucky Day krijgt elke toeschouwer een kraslot. Maar voordat we het lot aan het eind van de voorstelling mogen openkrassen, moeten we een keuze aankruisen: houden we het eventuele winnende prijzengeld (maximaal 25 duizend euro) zelf, of staan we het bij voorbaat af aan een jongere met schulden?

In de voorstelling annex live-podcastopname Lucky Day interviewt theatermaker en journalist Marjolein Frijling drie jongeren met diepe schulden. Ze vertellen over hun dromen en ambities als kind, hoe ze in de schulden (of ‘leningen’, zoals een van hen prefereert; ze gaat het tenslotte nog terugbetalen) zijn beland en welke weerslag dat heeft op hun jonge levens. De interviewblokjes worden afgewisseld met korte, uitgespeelde scènes.

Lucky Day is daarmee eerst en vooral een sympathiek theaterproject dat heel terecht aandacht vraagt voor deze kwetsbare en (onder meer vanwege schaamte) weinig zichtbare groep in onze samenleving. Dat geconstateerd hebbende, laat het als artistiek theaterproject ook flink wat kansen liggen.

Frijling kiest ervoor om drie jongeren aan het woord te laten, maar – zoals ze zelf ook een paar keer opmerkt – is het half uur dat De Parade reserveert voor voorstellingen in mum van tijd voorbij. Nu resulteert dat in drie hooguit schematische kennismakingen, terwijl elk van hen een verhaal heeft dat met gemak een volwaardige Parade-voorstelling kan dragen. Lucky Day is daardoor behoorlijk gehaast: steeds als het echt interessant dreigt te worden, wordt een scène of verhaal weer afgekapt.

Het einde van de voorstelling – waarin de loten worden opengekrast, met alle voorstelbare onrust van dien – is bovendien behoorlijk rommelig, en een potentieel kwetsbare getuigenis van een van de jongeren vervliegt daardoor in de ontstane chaos.

Zelf had Frijling ook schulden toen ze jong was, maar in tegenstelling tot de jongeren op de vloer, kon zij rekenen op een groot sociaal en financieel vangnet. Dat veelzeggende verschil wordt nu weliswaar kort benoemd, maar daarin zit een bron van drama die veel verder uitgediept had kunnen worden. Dat had ervoor kunnen zorgen dat er niet alleen voor de jongeren op de vloer, maar ook voor Frijling zelf – en het overwegend bemiddelde Paradepubliek – iets op het spel staat tijdens de voorstelling.

Foto: Casper Koster