Het is een prachtig openingsbeeld: een verward meisje tuimelt de wijnbar binnen; met een touw zit ze vast aan een trompettist in rokkostuum met een zakhorloge. Hij is de tijd, en die is beperkt. Het einde is nabij, alles en iedereen is al weggevaagd, behalve zij en deze volgepakte Utrechtse wijnbar.

Lucky is een stemmige, poëtische muziektheaterperformance van Annebeth en Daniël Moolenburgh – laatstgenoemde schreef ook de tekst. In een dystopisch vacuüm verzet een jonge vrouw zich aanvankelijk tegen het naderende einde. Haar weerstand laat gaandeweg meer ruimte voor berusting  – dat is een troostende ontwikkeling.

Lucky maakt onderdeel uit van het vierdaagse Café Theater Festival in Utrecht, dat gisterenavond haar zestiende editie aftrapte. Omdat de plaats van handeling zich daadwerkelijk in de wijnbar afspeelt, wordt het publiek (en het personeel) hier op slimme, geestige wijze bij de voorstelling betrokken.

Het is knap hoe de makers ondanks de gewaagde, zware thematiek toch een opgewekte lichtheid weten te behouden. De voorstelling is dan weer vrolijk banaal, dan weer filosofisch en contemplatief. Er zitten een aantal mooie bespiegelingen over tijd en tijdgebrek in – die de moeite waard zijn om op na te kauwen.

Maar ondanks het naderende onheil, mist de voorstelling gaandeweg urgentie. In hun onderlinge spel zijn Annebeth en Daniël Moolenburgh vooral dienend aan elkaar. Hun samenspel is eerder onderzoekend en aftastend, dan dat ze elkaar op scherp zetten. Daardoor wordt het uiteindelijk een onnodig ongevaarlijke kijkervaring.

Bovendien wordt in de dialoog te terughoudend omgesprongen met informatie. Uiteindelijk leerde ik deze jonge, verwarde vrouw niet echt kennen in de voorstelling, waardoor ik me ook niet echt aan haar keuzes kon verbinden. Alsof de makers bang waren dat het te plat zou worden: maar juist door grote thematieken langs de lat van de menselijke maat te leggen, kunnen ze soms weerslag vinden. Deze voorstelling biedt daar in theorie alle ruimte toe, maar laat die onbenut.

Niettemin biedt de voorstelling genoeg stof tot napraten, onder het genot van een goed glas wijn bij voorkeur (en als het even kan zonder naderende apocalyps).

Foto: Marijke Hamstra