‘Wat kunnen wij doen om jullie blij te maken?’ Het nieuwe Vlaamse theatergezelschap Woodman maakt bij aanvang meteen duidelijk waarvoor zij naar Boulevard zijn gekomen. In het uur dat volgt, spelen ze een bonte verzameling scènes over geluk die niet allemaal even sterk zijn, maar met zoveel energie gebracht worden dat het publiek met een lach op het gezicht de tent verlaat.

Naomi van der Horst, Thomas Janssens, Matthias Meersman en Evgenia Brendes betrekken voortdurend het publiek bij de voorstelling, wat in de eerste scène ‘de lachwinkel’ nog te geforceerd gebeurt. Veel sterker is het collectief in een volkomen over de top maar uit volle borst gezongen versie van ‘Hero’ van Mariah Carey, compleet met glitterjurken. Even hilarisch als eenvoudig is ‘Der Bär’ waarin het publiek mag knuffelen met een van de spelers in een enorm berenpak.

Meer absurdistisch zijn de scènes over de Belgische staatsschuld en het kappersbezoek in ‘ASMR’. Wat al te melig daarentegen is een scène waarin positiviteitsgoeroes bespot worden en de scène waarin het publiek verdeeld wordt in bruistabletten, ‘droeftutters’ en twijfelaars komt niet goed uit de verf. Veel persoonlijker is ‘1921’ waarin een persoonlijke familiegeschiedenis en de rol van het toeval aan bod komen. Het is de enige scène die echt ontroert, terwijl het hardst gelachen wordt om de ‘Bewonersvergadering’. Niet uit leedvermaak, niet omdat wij ‘droeftutters’ zijn, maar omdat het geruzie tussen buren maar al te herkenbaar is. Halverwege de voorstelling worden ook nog eens vanaf het podium pizza’s besteld voor het hele publiek, maar net zoals veel in Lubricant for life is niet alles zo spontaan als dat lijkt te zijn.

Het decor bestaat uit grote roze letters die niet alleen het woord ‘lubricant’ (glijmiddel) vormen, maar afhankelijk van de scène ook ‘anti’, ‘lunatic’, ‘ritual’ en ‘I can’. Dat laatste hebben de makers iets te vaak gedacht, want het lijkt alsof elk idee de voorstelling heeft gehaald waardoor het eindresultaat wat onevenwichtig is. Maar misschien moet je wel een twijfelaar of droeftutter zijn om dat op te merken. Zeker is dat door de tomeloze energie van de makers het publiek na zeventig minuten blij de tent verlaat. Missie geslaagd.

Foto: Fred Debrock