Een engel, die zijn outfit heeft geleend van de Noorse inzending naar het Eurovisie Songfestival, leidt de groep langs vier mooie grachtenlocaties, waar liefdesscènes worden gespeeld. Van de entree van een imposante kerk die het statigste grachtenpand nog doet blozen tot een pand met een balkon dat elk theaterduo tot een Romeo & Julia-scène dwingt: ‘Ik ben van jou of van de dood.’

Een dag voordat ook de theaters eindelijk open mogen organiseert Amsterdam on Stage, een nieuw gezelschap dat in de lockdown is ontstaan, een theaterwandeling, zoals zij dat in de toekomst meer wil doen: Amsterdam als decor voor uiteenlopende verhalen. Het verse gezelschap onder leiding van Louise Snouck Hurgronje, bestaat uit spelers die met frisse moed een pandemie met cultuur willen bestrijden, en is een mooie mix van ervaren rotten zoals Harry van Rijthoven en Marloes van den Heuvel en aanstormend talent zoals Claire Hordijk en Pepijn Korfage.

Liefde als thema voor het groepsdebuut is misschien geen bijster origineel idee, maar kom op, voor het begin van de zomer is het wel passend. In regie van Alice Wordsworth is het zeker niet zo dat het allemaal happy-end verhalen zijn. Integendeel zelfs. Een vrouw die haar man wel heel geforceerd voorbereidt op haar komende euthanasie is behoorlijk beklemmend. En als je in Angels in America gaat graven, dan vergaat je het lachen ook wel. In het gekozen fragment uit die klassieker uit de jaren negentig wordt een joodse begrafenis (‘Mijn oma heeft Emma Goldman nog meegemaakt’) gemengd met de barsten in een homorelatie door aids. Dat is behoorlijk heftig als dat er midden op straat wordt uitgeknald.

Door de geluiden van het passerende verkeer komen sommige teksten extra agressief aan, maar een explosief luide Romeo kan ook ongewenst commentaar van aangeschoten terrasgangers oproepen. Knap om dan binnen de rol te blijven. De uitbundige kostuums van Isabella Sainty geven de scènes een feestelijk tintje en vormen een aangename attractie voor de toevallige voorbijgangers.

Vooral veel indruk maken Henke Tuinstra en Nimuë Walraven als lesbisch stel dat de voor en tegens van het nemen van kinderen aan het afwegen is. De ene vrouw schrikt zich een ongeluk van de kindersuggestie van haar vriendin: ‘Het is alsof je me in het gezicht geslagen hebt en daarna een wiskundevraag stelt.’ Maar als ze eenmaal van de schrik bekomen is, schieten de redeneringen alle kanten op. Van ‘Ik wil mijn kind niet als excuus gebruiken voor mijn saaiheid’ via ‘Ik wil mijn kind niet opzadelen met een wereld van auto’s en plastic en avocado’s importeren’ tot ‘Maar misschien gaat ons kind wel de wereld redden.’ Lekkere felle teksten, overtuigend gespeeld door vrouwen die niet weten wat ze wel of niet willen. Kortom een mooie levensspiegel.

Foto: Maike Schwarz