Daphne was overduidelijk niet gediend van de avances van Apollo, maar hij gaf maar niet op. Eerdere potentiële minnaars had ze makkelijk kunnen afschudden, zo niet de zoon van oppergod Zeus. Deze ‘Harvey’ bleef haar belagen, vertelt Maureen Teeuwen en de vergelijking met de oppermachtige filmbaas Weinstein is uiteraard niet toevallig. (meer…)
Dus ik ben niet bijzonder, concludeert Susan Sontag wanneer ze de diagnose kanker krijgt. De drie actrices peinzen wat, lopen heen en weer, geven het zinnetje en z’n waaier van interpretaties tijd om te landen. Bij henzelf, als het ware, en op die manier ook bij het publiek. Zo delen Maureen Teeuwen, Miranda Prein en Annette Kouwenhoven steeds stukjes Sontag met ons, in de nieuwe editie van Weiblicher Akt. Losjes, maar weloverwogen.
Love Sontag heet die, en in de traditie van Maatschappij Discordia’s inmiddels befaamde reeks stukken met vrouwelijk perspectief, is ook deze elfde geen biografie-op-toneel, geen strakke gang langs jaartallen, maar vooral een uitnodiging mee te denken over verschillende thema’s vanuit werk en leven van een inspirerende figuur. Over de confrontatie met een ingrijpende ziekte bijvoorbeeld, en over hoe denker, schrijver, regisseur Susan Sontag (1933-2004) daarmee omging.
Natuurlijk ook: over de liefde uit de titel. Sontags worsteling met haar biseksualiteit; de ingewikkelde verhouding met haar drankzuchtige moeder Mildred; haar huwelijk op zeventienjarige leeftijd – en meer. Toch voert die liefde niet voortdurend de boventoon in Love Sontag; in korte hoofdstukjes nemen de drie spelers verschillende aspecten uit Sontags (denk-)wereld onder de loep.
Haar kijk op beeld, beeldvorming en fotografie. Haar onzekerheden, haar hoogmoed, haar haast om te leven, haar eindeloze lijstjes, haar visie op de mogelijke betekenis van kunst, haar wens om te regisseren in Sarajevo tijdens de Balkan-oorlog. Het komt allemaal langs in een open onderling gesprek, waarin Teeuwen, Prein en Kouwenhoven elkaar aanvullen, bevragen, eigen (soms erg grappige) associaties de vrije loop laten, en het publiek meenemen in hun gedachtestromen.
Op speelse, humorvolle wijze slagen ze er zo in over te brengen wat de betekenis kan zijn van een denker als Sontag, hoe iemand je stof tot nadenken geeft, zodanig dat je je keer op keer moet en wilt afvragen: hoe sta ik hierin? Hoe denk ik over deze of gene kwestie, hoe groot of hoe klein (soms) ook? En zo kan Love Sontag ook zeker een oproep zijn: love her. Want ze is natuurlijk wél bijzonder.
Foto: Sofie Knijff