Zelfhaat, paniekaanvallen, besluiteloosheid en nogal wat gênante situaties als gevolg daarvan – voor de personages in Love Song lijkt er soms geen eind aan te komen. Nils, Zoë en Linde, wankele millennials op zoek naar wat houvast, hunkeren naar romantische liefde en pijnigen zichzelf tegelijkertijd met gedachten over de zin van dat alles in een wereld als deze. Tussen datingapps, partydrugs en hippe koffies door proberen ze er serieus iets van te maken, maar dat valt nog niet mee.

Roel Pronk (afstudeerlichting 2020, Toneelschool Amsterdam) schreef en regisseerde Love Song bij Bellevue Lunchtheaterproducties: een stuk over de zoektocht naar liefde, dat een jonge, maar – gezien het thema – tegelijk universele feel moet hebben. Dat klinkt misschien flauw, maar gaandeweg slaagt de voorstelling aardig in die opzet. Want al staan hier drie millennials op de speelvloer die naar hedendaagse fenomenen verwijzen, zoveel verschillen ze nu ook weer niet van hun voorgaande generaties, zoals in ieders diepste wens: niet volkomen alleen zijn op de wereld, weten dat er iemand om je huilt als je doodgaat.

Pronk legt hun teksten in de mond die ook gezegd zouden kunnen zijn door midden-twintigers in de jaren tachtig van de vorige eeuw bijvoorbeeld, met hun spaarzame uitzicht op een woning of een baan. Of, ervoor: het jarenzeventigkind ten tijde van Vietnam. Degene die zichzelf  ’s morgens vroeg brak terugvindt in het openbaar vervoer, na een zoveelste niet zo geslaagde date en zich even later afvraagt of het mag in deze wereld, een kind, en met wie dan toch. Toch? ‘Kapitalisme, man…’

Wat Love Song voorts bijzonder innemend maakt, is het spel: van Sabine van Kuipers, Shelley Bos en Simme Wouters. Jonge spelers met muzikaal talent (laatstgenoemde tekende voor de muziek, en dook ook al eerder op als Nieuwkomer bij Orkater) die op ontroerend mooie manier hun liefste love songs ten gehore brengen. Die elkaar aanvullen bovendien, steeds meer naar elkaar toegroeien als personage, en samen een verhaal vertellen van een wens tot samenzijn.

Dat idee, de muziek, de kwetsbaarheid die de performers aan de dag leggen, maakten dat er in ieder geval tijdens ‘mijn’ lunchvoorstelling van een aantal vertegenwoordigers van verschillende generaties een instemmend geluid werd gehoord. Verbinding, toch?

Foto: Bart Grietens