In een reeks van voorstellingen onder de noemer Love-ism neemt choreograaf Mor Shani de liefde onder de loep. In het eerste deel, gedanst door kinderen en professionals,  stond de ouderliefde centraal. In deel twee, It will end with tears, onderzoekt Shani, residerend choreograaf van ICKamsterdam, de scheidslijn tussen zorg en liefde met alweer een cast van professionals en non-professionals. Met de serie Love-ism confronteert Shani zichzelf op vele fronten, niet altijd met succes.

In het  tweede deel van Love- ism koos de jonge choreograaf Mor Shani voor een cast met  twee oudere non- professionele performers en één professional, Connor Schumacher. Gedrieën staan ze op de kale scène van de kleinste zaal van Frascati, waar we hen op verschillende manieren zien kussen en omhelzen. Een vaderlijke hug, een kus op het voorhoofd of de neus, een intieme en lange kus op de mond of een ferme ‘mannenhug’, steeds opnieuw wisselen de koppels. Vervolgens zien we hoe de mannen elkaar in poses plaatsen. Steeds wordt een van de mannen door een ander tot een schuddende, huilende beweging aangezet, terwijl handen of ellebogen voor de ogen worden gehouden.

Op de achterwand projecteert Shani zinnen; poëtische teksten die door commentaar te geven op de beelden al snel een vleugje ironie verspreiden. Stromende rivieren symboliseren een verlangen, gespleten rotsen een breuk. Poses krijgen steeds meer dramatiek. Terwijl klassieke muziek de emotie kracht bij zet, wordt met een vuist op wand of vloer geslagen.

Halverwege de voorstelling kleden de heren zich uit tot op de onderbroek. Met hun blote lijven liggen ze op elkaar, of laat Shani hen poseren in acrobatische standen. Iets wat niet altijd lukt en dat de half naakte oudere performers erg kwetsbaarder maakt.  Soms is die onhandigheid vertederend, net als de bolle buik van de grootste speler, maar vaak ook gênant. Je vraagt je af wat Shani wil met deze broze zielen op het toneel en waarom hij kiest voor een dergelijke gemengde cast.

De poses streven hun doel voorbij, vooral omdat de tekst gaandeweg ook nog eens alles uitlegt en van de mannen slachtoffers maakt. Dat kan nooit Shani’s bedoeling zijn geweest. Zijn uitgangspunt – de dunne scheidslijn tussen zorg en liefde – leek een boeiend onderwerp maar te snel verwijst de jonge choreograaf naar een destructieve liefde en waarom? Het wil niet echt lukken met deze versie van Love-ism, terwijl Shani ook al worstelde met censuur van zijn producent in het eerste deel. Denkt hij te lichtjes over het complexe onderwerp en het werken met non-professionals? Het lijkt erop.

Foto: Ewa Szymczyk