Plak ze vooral op, de stickers met tegeltjeswijsheden die je aan het slot van Love for love meekrijgt van het Amsterdamse collectief De Theatertroep. De oude gezegdes zijn voer voor lekkere borrelpraat over De Liefde. Neem:  ‘De vrouw is als het kunstje van de goochelaar. Slechts wie haar niet begrijpt bewondert haar.’ (Er is ook een mannelijke versie.) Of: ‘Alleen diegene is kuis, aan wie de vraag nooit is gesteld.’ En: ‘De schuchterste koe geeft vaak de lekkerste melk’.

De grappige clichés komen uit Han van der Vegts nieuwe, ludieke vertaling van de vrolijke zedenkomedie Love for love (1695) van de Britse toneelschrijver William Congreve (1670-1729). ‘Ik was zo teder als een vlinder op zijn sterfbed’, laat hij ergens een anarchist-in-de-liefde zeggen.

Natuurlijk, de amoureuze intriges stammen uit eind zeventiende eeuw, met dito vrouw- en manbeelden. De ruilhandel in de liefde speelt zich af in zogeheten chocoladehuizen (‘Hier schenkt men seculatie’). We krijgen in de korte pauze van de twee uur durende komedie een glaasje kruidige cacao aangeboden, of voor wie wil, zoete sherry. In 1695 ging de zedenkomedie in première in een tennishal, dus duikt er af en toe ook een tennisracket op.

Maar De Theatertroep zou zijn naam geen eer aan doen, als het collectief niet als een dolle aan de haal zou gaan met het komisch materiaal. Dit keer staan vijf van de negen Theatertroep-leden op toneel (voorheen waren het er tien). Zoals altijd, bijvoorbeeld in hun bejubelde Vaudeville­-voorstellingen, leggen ze het mechaniek achter de illusie van toneelspelen open en bloot voor de voeten van de toeschouwers neer. Dit keer met een in elkaar gefabriekte carrousel van zes houten draaideuren en kledinghangers vol kanten pofmouwen en opengewerkte bloesjes.

Hilarisch snel wisselen ze van gender en duiken ze in dubbelrollen. Steekt hier nog een arm door een mouw van een antiek vestje, daar grist iemand alweer een hoed met pauwenveer van het hoofd. Kyrian Esser is de oppernar en maakt er een spelquiz van om zo snel mogelijk van gedaante te verwisselen, van ironische knecht Janus naar geldbeluste zuster en weer door naar een Frans liedje als gezongen entr’acte.

Ook Rosa Asbreuk jongleert met (mannen)rollen, van geile goochelaar tot waarzegger Rudolphi (met Weg van Liefde van filosoof Alain de Botton in haar hand). Elisabeth ten Have is jeugdig slim als de berooide en hartstochtelijk verliefde Valentijn. En Timo Huijzendveld maakt van de fel begeerde Angeline een oprecht vasthoudende dame. Nicoline Raatgever staat naast haar rol als norse vader Samson, het meest achter het mengpaneel.

Onderwijl laat De Theatertroep zien dat hun Love for love niet alleen over jolijt, over-spel en verkleedpartijen gaat. Het collectief laat zien dat discussies over gender, identiteit, vrouw- en manbeelden altijd tijdgebonden zijn. En hoe kunst kan worden ‘misbruikt’, toen om zedenloosheid te propageren, nu om ‘homeopathische verdunning’ te verdedigen. Ach, ‘leugens zijn begrijpelijk en de waarheid is verwarrend’ zegt één van de personages aan het slot. Zijn we niet allemaal narren van de liefde?

Foto: Jorn Heijdenrijk