Hoe kan je ontsnappen aan de werkelijkheid? Bestaat er een vluchtroute of moet je als in een escape room de juiste combinatie van verborgen sleutels zien te vinden? How To Exit A Reality (Attempt 1 of 19) is een filosofische, poëtische en komische performance over de de kracht en de grenzen van onze verbeelding. (meer…)
Met haar afstudeervoorstelling Ellis won Jessie l’Herminez tijdens Theaterfestival Boulevard 2013 de Fontys Entreeprijs. In haar voorstelling Los Zandbox – Reality Bites op deze editie van het festival zet de jonge theatermaker een onderzoek voort dat ze met haar vorige, Gee-Tee-Aaa, begon. Opnieuw staat het spelen van een gewelddadige game centraal, en het effect daarvan op de speler en zijn psychische gesteldheid. De vraag is wat deze voortzetting aan nieuwe inzichten biedt.
De locatie is een grote, ruim opgezette skatehal en die is fijn geschikt voor het fysiek vertelde stuk. De spelers hebben alle ruimte om al schietend hun vijanden en elkaar achterna te rennen tijdens de verschillende missies van hun personages. De halfpipes, ramps en railings bieden veel mogelijkheid voor dynamiek in dit soort scènes. Wegrijden in een auto? Twee bureaustoelen rollen naast elkaar de helling af. Snel iemand inhalen? In volle vlucht op je linkerbil naar beneden glijden en je kunt hem zo pootje haken. De spelers hebben zich ook de kunstmatige manier van bewegen van gamepersonages eigen gemaakt: als ze stilstaan zien we een zich herhalend patroon van hoge ademhaling, licht zwaaiende armbewegingen en een vreemd soort onrust in de torso. Toch is hetzelfde kunstje al eerder getoond in stukken over gamen.
De vermakelijke taal, in een snelle, met adrenaline geladen tekst van Tommy Ventevogel, is doorspekt met straattaal en Amerikaans, en barst van de clevere oneliners en actiefilmclichés. De artificiële stembuigingen van actrice Linda Zijl en het spel met clichématige gezichtsuitdrukkingen van Abel de Vries en Nick Livramento Silva lokken regelmatig positieve reacties uit bij het publiek. Maar de timing en focus in het spel hadden strakker gekund; geluidseffecten en handeling lopen een aantal keren niet synchroon, kleine handelingen als het zoeken naar een andere radiozender – de geschikte soundtrack vinden is belangrijk tijdens je missies – missen scherpte waardoor ze te lang duren, en het versterkte spreken van een gamefiguur leidt in de slotscène af van de belangrijkere handeling tussen de twee gamende vrienden.
Terwijl de game die ze spelen hen steeds lastiger missies oplegt ontvouwt zich langzamerhand een conflict tussen de twee spelende jongens. Beiden verliezen zich steeds meer in het spel, maar terwijl de ene geniet van de kick van de vrijheid, vraagt de ander zich af of ze niet beter af en toe een break kunnen nemen. De onenigheid wordt uitgespeeld binnen de enige optie die de meerkeuzemenu’s van de game ze biedt: met overdadig geweld. De belofte van het spel dat je hier je eigen stories maakt, wordt niet ingelost. Of je verliest jezelf in de wetten van Los Zandbox City, of je kapt ermee en verliest een vriendschap. Het kijken naar de voorstelling plaatst je voor een vergelijkbare keuze. Of je kent de wetten die hier gelden, accepteert ze en laat je vermaken, of de wetten zijn je vreemd en dan zijn het verhaal en de uitwerking door deze jonge maker nog niet sterk genoeg om je toch naar binnen te zuigen.
Foto: Jean Philipse
