‘Ik heb je lief, zo lief’ De beroemde hartenkreet uit de Pastorale galmt weer door de theaters. Ditmaal niet door Liesbeth List, maar door Renée van Wegberg, die de chansonnière twee jaar geleden vertolkte in Liesbeth, de musical. Nu speelt ze geen rol meer. Hier staat ‘het meisje uit het zuiden’ dat een eigen invulling geeft aan het repertoire van List, Ramses Shaffy en Edith Piaf.

Het resultaat is een eigenzinnig theaterconcert waarin Van Wegberg ongedwongen wisselt tussen kleinkunstklassiekers en persoonlijke anekdotes. Ze vertelt hoe ze Liesbeth List voor de echte Liesbeth List voorspeelde. En hoe ze vervolgens Liesbeth List speelde die op haar beurt weer Edith Piaf speelde in Piaf, de musical. Een bio-musical in een bio-musical, ga het maar doen. Deze avond is gelukkig minder gecompliceerd. Van Wegberg staat niet meer achter het icoon, maar ernaast. En kan de muziek naar haar hand zetten.

Dan blijkt dat ze weinig nodig heeft om het repertoire eigen te maken. Haar jazzy stemgeluid mengt mooi met de melancholie en levensvreugde die de klassiekers van List, Shaffy en Piaf typeren. Evergreens als De Verzoening, Non, Je Ne Regrette Rien of de eerdergenoemde Pastorale zijn door muzikaal leider Billy Maluw niet onnodig in een moderner jasje gestopt, maar spreken voor zich. Het blijft een eerbetoon aan drie grote artiesten, en laat tegelijkertijd zien hoe open hun oeuvre is voor andere stemmen.

Nou goed, enkele nummers zijn iets aangepast. Zanger, componist en cellist Job Greuter bewijst dat Lists Amsterdam ook prima met een cello samengaat. Baby, It’s Cold Outside klinkt tegenwoordig lang niet zo onschuldig: De Amerikaanse Rod McKuen accepteert geen nee als Liesbeth List hem herhaaldelijk toezingt dat ze echt niet kan blijven. Regisseur Paul van Ewijk haalt de angel er ietsjes uit door de rollen om te draaien. Nu vraagt Van Wegberg Maluw en Greuter om binnen te blijven.

Geen straf overigens, op een koude dag binnen zitten met muzikanten als Billy Maluw en Job Greuter. Met name in hun Shaffy-vertolkingen vullen de twee elkaar mooi aan. Greuter is de introspectieve Ramses Shaffy, die in 5 Uur alleen in de vroege ochtend door Amsterdam dwaalt. Maluw is Shaffy de hemelbestormer, die swingend op de piano viert dat de wereld hem failliet heeft verklaard. Of Van Wegbergs tegenhanger is in de Pastorale: de zon waar List zo hartstochtelijk naar zong, ook al hadden List en Shaffy volgens Van Wegberg geen idee waar het lied nou eigenlijk over ging.

De vraag of er mensen in de zaal weleens oliebollen bakken, leidt tot een wel heel bijzondere anekdote. De vriendin van bassist Berry Janssen deed dat vorig jaar, met nare gevolgen. Die vriendin blijkt Van Wegberg zelf te zijn. Wat eerst een luchtig verhaal lijkt, wordt later teruggehaald in een persoonlijk relaas van de zangeres. De traumatische jeugd van List, Shaffy of Piaf heeft ze nooit gekend. Een zondagskind noemt ze zichzelf, maar ook zij heeft inmiddels tegenslagen verwerkt. Net als de artiesten die in dit concert geëerd worden, is ook haar eigen verleden in de muziek verwerkt.

Een aanrader dus, dit theaterconcert. Hier staat vakmanschap op verschillende fronten. Een klein, maar sterk orkest (naast Janssen, Maluw en Greuter bewijst André van Damme zich als een onverstoorbare drummer), twee muzikale multi-talenten en Renée van Wegberg, die de avond gemakkelijk draagt.

Foto: Robin Kamphuis