De Dixie Desert Girls gaan het in Las Vegas helemaal maken. Maar nu nog even niet, want het countryduo is met de auto over de kop geslagen in Death Valley. Terwijl de twee toekomstige sterren op hulp wachten, vluchten ze in dromen over zandsteden en in meerstemmige liedjes.

In een oude garage in Leiden is de nieuwe theatergroep VerwendNest neergestreken. Ze noemen hun gezelschap zelf een ‘nieuw initiatief voor pop-up theater in leegstaande panden’, maar je kunt het – zij het iets minder hip – ook gewoon locatietheater noemen op een stemmige plek in de sleutelstad.

In die garage klimmen achter de op zijn kop staande Amerikaanse auto twee Hollandse meisjes vandaan: Lisa (Linde van den Heuvel) en Charlotte (Camilla Meurer). In eerste instantie maken de niet al te snuggere dames zich vooral druk over de staat van hun iPhone en hun status op Facebook, maar al snel begint de ernst van de situatie tot ze door te dringen. Wat met name Lisa er niet van weerhoudt om te blijven dromen van een glanzende carrière als zangeres in Vegas.

Meurer en Van den Heuvel zetten in de eerste minuten van Limbo revisited hun personages behoorlijk plat neer. Simpele zielen zijn het, in net te korte truitjes, met net te grote oorbellen en met net te veel fuck you’s in een respectievelijk Haags en Fries accent. Het idee van twee domme modeblondjes in de woestijn is zo’n cliché dat je je begint af te vragen hoe deze jonge makers dit uitgangspunt boven het amateurniveau gaan uittillen.

Maar behoorlijk vaardig weten de twee actrices en schrijver Kevin Schoonderbeek de steven van de voorstelling te wenden richting een inhoudelijker koers. Het vagevuur van Death Valley zet niet alleen de onderlinge relatie van Lisa en Charlotte onder druk, maar dwingt beide vrouwen ook hun eigen leven en dromen onder de loep te nemen. Hun dromen laten zich toch vooral betrappen als een vorm van vluchten en hun zinloze reis naar Vegas is een uitstekende manier om een vastgelopen en saai leven in het zompige Holland niet onder ogen te hoeven zien. De twee meiden blijken bovendien helemaal niet zo dom, al blijven woorden als ‘tautologie’ pittige drempels. Knullig ingesnoerd in hun slaapzakjes of met uiterste precisie hun laatste Bifi-worstje snijdend, zijn het vooral twee sympathieke en naïeve dromers. Op een verloren moment bouwen de twee in hun fantasie de woestijn om tot een utopische stad waar vrouwen het voor het zeggen hebben.

Limbo revisited ontvouwt zich zo tot een kleine, dromerige voorstelling, waarin een niet geringe rol is weggelegd voor muzikant Stijn Hoes. Als een voor de gestrande vrouwen onzichtbare hillbilly legt hij een stemmige soundtrack onder het geheel en begeleidt hij de goed gezongen liedjes, waaronder een schitterende meerstemmige countryversie van de Guns N’ Roses-hit Paradise City. Bovendien zorgt Hoes voor een aangename en onverwachte twist in het verhaal. Dat goed verzonnen slot tilt de voorstelling definitief uit boven de aan het begin van de voorstelling zo gevreesde clichés.