Een netje sinaasappels, een afstandsbediening, een paar boeken, een rompertje, een paar takken met bloemen. Het hangt allemaal – samen met nog tientallen andere voorwerpen – in de enorme mobile die het decor (van Wikke van Houwelingen en Marloes van der Hoek) vormt van Liefhebben, de nieuwe solovoorstelling van Laura van Dolron. Subtiel bewegend laat het af en toe kleine schitteringen vallen op de vloer.
Liefhebben ontstond naar aanleiding van persoonlijke rampspoed; Van Dolron had een jaar geleden een miskraam. Ze moest enkele dagen in het ziekenhuis blijven en juist in die periode van pijn, verdriet en gevaar voelde ze tussen haarzelf en haar partner een buitengewoon sterke liefde. ‘Ik wist toen dat ik de geliefde van mijn geliefde was.’ Inmiddels is Van Dolron weer zwanger en speelt ze de voorstelling met een fikse buik. Het is een van de vele vruchtbare contrasten van de avond.
Van Dolron vertelt korte verhaaltjes en anekdotes. Over vrienden en familie, over dementerende opa’s en stervende oma’s, over Indian chiefs en over de Tweede Wereldoorlog. Het zijn voorbeelden die haar hetzelfde gevoel gaven als ze in het ziekenhuis had. Telkens mondt het uit in dat ene zinnetje: ‘Dát is liefde.’ Meer dan haar eerdere voorstellingen voelt Liefhebben aan als een lichtvoetige preek.
Ze beweegt nauwelijks over het toneel, nog minder dan in eerdere voorstellingen. Ze laat geen ruimte tussen het einde van het ene en het begin van het volgende. Daardoor worden het bijna een soort moppen. Soms eindigen ze in een lach, soms zijn ze ontroerend, maar door de cabareteske haast wordt het bijna nergens sentimenteel, ondanks de soms heftige en persoonlijke details. De liefde lijkt immers vaak samen op te reizen met de dood.
Maar als je even de kans krijgt om door te denken, wil je eigenlijk meteen met Van Dolron in discussie. Er zijn mensen die fietslampjes die de eigenaar per ongeluk aan heeft laten staan uit doen. Dát is liefde, stelt ze. Nu ben ik iemand die dat doet, maar is dat uit liefde? Of is het een eerder soort orde-neurose? Of misschien zelfs een cryptische vermaning? Zo zijn er meer momenten die om tegenspraak lijken te roepen, maar zoals in al Van Dolrons voorstellingen is die stille polemiek tussen performer en publiek waarschijnlijk het echte doel van haar vorm van theater.
Dat laat onverlet dat Van Dolrons gedachtegang logisch uitkomt bij een oproep voor iets meer vertrouwen in de liefde en iets minder cynisme. Dat klinkt banaal en zijïg, maar het is haar grote kracht dat die eenvoudige boodschap na zeventig minuten stand-up filosofie volstrekt dragelijk en overtuigend is. Het publiek kan zich geliefd wetend naar huis begeven.
Foto: Deen van Meer
