Het spel komt moeizaam op gang. Het toont twee stellen die voor elkaar koffie inschenken en de telefoon opnemen in een vintagedecor uit het begin van de jaren zeventig. Dat verandert met de opkomst van Camilla Siegertsz in de rol van Elzelien Dicker. Als zij en haar man bij elk van de stellen op bezoek moeten gaan, vermengt ze de plankenkoorts van Frank Spencer met de spasmen van Mr. Bean. Deze referenties naar twee stoethaspels uit Britse televisiekomedies zijn daarmee de enige gelukte aanpassingen van het oer-Engelse societystuk  uit 1969 van de veelschrijver Alan Ayckbourn.

Andere pogingen om het stuk aan te passen slaan de spijker mis. De standsverschillen tussen de stellen zijn naïef en halfslachtig vormgegeven. Henriëtte Tol speelt de hooghartige Titia van Crooswijk met een stijve upperlip en met voortdurend opgetrokken wenkbrauwen. De saaiheid van haar man, gespeeld door Rick Engelkes, doet je geeuwen in plaats van je tenen krommen.

Van het andere stel, speelt Kees Boot als Peter de Boer de recht-voor-zijn-raap-gozer die ongelikt in blauw HEMA-ondergoed aan de ontbijttafel zit. Lone van Roosendaal als zijn vrouw Cindy de Boer kreeg een Belgisch dialect aangemeten. Ze schreeuwen meer, ze schelden meer en ze gooien eerder met servies dan hun tegenhangers de Van Crooswijkjes. Beide stellen worden clichématig gespeeld alsof het een invuloefening betreft. Het overspel dat heeft plaatsgevonden lijkt niet uit geilheid of dronkenschap te zijn begaan, maar eerder uit een soort plichtsbesef toch nog enigszins aan de verwachtingen van een echt leven te voldoen.

Maar zoals gezegd, daar is ook nog Elzelien Dicker — continu op het punt van een nervous breakdown — met haar man Jasper, een rol van Jelle de Jong, die tot het uiterste de chronische onzekerheden bij hemzelf en zijn vrouw poogt te controleren en te overschreeuwen. Dit laatste stel wordt vermalen  door de intriges van de anderen om het overspel te camoufleren en laat zien wat de stellen werkelijk belangrijk vinden: het op bezoek komen van het ene echtpaar bij een ander echtpaar. Het etentje, de borrel, de wederdienst en de koffievisite als toppunt van sociale activiteit. Met alle gevaren om voor gek te staan, het verkeerde te zeggen, gezichtsverlies, de verkeerde drankjes, het elkaar afvallen of het zoek raken van elke gezelligheid. Het gevaar van overspel ligt buiten elk zicht.

De op barsten staande keurslijven, de statusangst en de misverstanden verhullen de echte wezenlijke zaken als geile seks, trauma’s, de romantische liefde en macht. Bij Aykbourn is er altijd de mogelijkheid dat het wel meevalt. Misverstanden zijn er om rechtgezet te worden, en elke afgang wordt door de gastheer of gastvrouw handig opgevangen of genegeerd. Het onthutsende en het vileine dat de toeschouwer met een gevoel voor understatement in zijn stukken kan en mag zien was in deze voorstelling ver te zoeken.

Foto: Michel Porro