Het streven de beste te willen zijn, het meeste te willen, steeds hoger, steeds meer en steeds verder, kan absurde proporties aannemen. Prestatiedruk en normen die je door je sociale omgeving door je strot worden geduwd vormen de bouwstenen van Lext Nevel van het trio De Gestampte Meisjes.
Ze komen opdraven, gaan op tafels staan en beginnen zoveel mogelijk rietjes in de mond te proppen, zoveel mogelijk wasknijpers aan het gezicht te bevestigen, zoveel mogelijk elastieken rond het hoofd te wikkelen. Een theatergroep onwaardige act, zinloos vermaak tijdens de bonte avond van het schoolkamp. Als niet op de achtergrond de hymne van de Champions League zou klinken.
Want Esmée van Liere, Thera van der Pluijm en Ymke van Hoof willen een punt maken: hoe zinloos kan al dat streven zijn, hoe onzinnig de records, waarom zou je de beste rietjes-in-de-mond-propper ter wereld willen zijn? Wanneer is goed ook goed genoeg en wie bepaalt dat? Je omgeving of jijzelf? Wat brengt de geluksindustrie je meer dan wat je jezelf ook niet kunt verschaffen als je die opgelegde prestatiedruk en normen naast je neer legt en uit de kaders stapt. Letterlijk, want het decor op het toneel ís een wit kader waarbinnen de drie acteren en dat niet door een van hen verlaten kan worden zonder dat het bij de anderen tot verwarring en paniek leidt.
De vragen over de prestatiemaatschappij en hoe er tegen je aan wordt gekeken als je ‘gewoon jezelf’ wilt zijn zonder hoge doelen, niet mee kunt of wilt doen, zijn al heel vaak gesteld in het theater. In deze voorstelling zie je ze voortdurend rond Ymke hangen. Die niet voldoet aan het vrouwelijke ideaalbeeld en pas aan het einde van het geworstel en getwijfeld en geklop op de borst durft te zeggen dat ze het liefst op de bank zit en in die veiligheid papieren vogels vouwt.
De Meisjes geven in Lext Nevel – het nut van deze woordverhaspeling is onduidelijk – helaas geen nieuwe vergezichten mee naar huis. De aanzetten zijn vaak nieuwsgierig makend, maar ze komen niet vaak toe aan spanning, gevaar en ongemak. Daar stellen de drie Gestampte Meisjes, alle drie opgeleid tot danser of performing artist, echter ruim voldoende andere zaken tegenover.
Het is vermaak met een satirische kijk op het hedendaagse bestaan waarin de goeroes ons wijsmaken dat geluk te koop is en tevredenheid te leren. In een fijne rap over bikram-yoga luidt het refrein: ‘Zit het even niet zo mee, zeg dat na-ma-fucking-sté’. De parodie op de influencer is inmiddels een platgetreden pad, maar hun depressieve influencer is wel weer een van de grappigste momenten in de voorstelling.
De sterkste kanten van Lext Nevel zijn de aanstekelijke energie en de grote variatie aan vaardigheden die in een hoog tempo worden neergezet. Raps, klassieke koorzang, beukende beats, dans, ballet, een bitchfight in de worstelring, spoken word, teksttoneel en een heel erg fraaie en knap getimede act met kleine rode gloeilampjes die van hand tot hand springen. Met hulp van regisseur Wimie Wilhelm is alles in een strakke, vermakelijke show van ruim een uur gegoten.
Foto: Salih Kilic
