Een opeenstapeling van scènes tussen een man en een vrouw gaat al snel over verlangen, over de liefde. Met LEVEN monteert Lisah Baert op associatieve wijze beelden en teksten over de liefde, maar een nieuw inzicht blijft uit.

En dat is een gemiste kans. De voorstelling suggereert een kijk op de liefde te geven die we niet kennen, die nieuw of ongebruikelijk is. Een verwachting die helaas nergens wordt ingelost. Lisah Baert heeft gekozen voor een montagestructuur. Een afwisseling van alledaagse dialogen, cabareteske monologen en bewegingssequenties met een sterk wisselend abstractiegehalte, geeft ons een kijkje in de keuken van de liefde, die de ene keer pril is, dan weer op zijn retour, maar meestal gewoon daar tussenin.

De voorstelling lijkt ten onder te gaan aan haar vorm. Het blijft bij een associatieve reeks scènes gebaseerd op een algemeen thema. Een hoop aanzetjes waarbij niets wordt doorgevoerd. Dat maakt het lastig je met de voorstelling te verbinden. Een dergelijke vorm en thematiek schreeuwt om een persoonlijke insteek, iets waarmee het zich onderscheidt van wat we al kennen.

De spelers (Thijs Bloothoofd en Jessie l’Herminez) zijn jong en enthousiast, maar spelen hier en daar wat slordig. Het lijkt alsof er na een flinke improvisatieperiode en een hoop monteerwerk niet veel tijd over was voor een strakke spelregie. Maar hun duidelijk zichtbaar en aanstekelijk spelplezier maakt vergevingsgezind.

Groot pluspunt is Lisah Baerts oog voor esthetiek. Ze weet werkelijk alle authentieke elementen van de ruimte in de Culturele Bazaar (een kille, lege kunstopslag) prachtig in te bouwen in de voorstelling. Geen deur, kier of putdeksel laat ze onbenut, en dat levert fraaie beelden en mise-en-scènes op. Die beelden worden omlijst door nauwelijks communicerende, statische scènes. Er zit geen grilligheid, onverwachte wending of uitschieter in de voorstelling, wat moeilijk te rijmen valt met een dergelijke titel.

Al met al lijkt de voorstelling nog teveel op een tussenstand van een theatraal onderzoek naar het thema ‘liefde’, een verzameling scènes die rechtstreeks uit een improvisatiesessie komt. Het is moeilijk haar als een volwaardige voorstelling te benaderen.

Foto: William van der Voort