Net als in eerdere voorstellingen van het jonge gezelschap Young Gangsters staat ook in Let the reason be love, het geweld voorop.  Het stuk is een samenwerking met de acteursgroep in opleiding (XS) van Theatergroep DOX. Of het nu vuige types of zombies zijn in de Amerikaanse bar waar Let the reason be love zich afspeelt, vanaf de eerste minuut is het hommeles tussen de personages.

Vet, roept een van de opgewonden jongeren bezoekers halverwege de voorstelling. Ja, alles in Let the reason be love is inderdaad vet. Vet in de zin van dik aangezet. Zo’n vijftien karakters passeren de revue, allemaal spreken ze Engels met een Amerikaans accent zoals wel vaker in de voorstellingen van Young Gangsters. En allemaal schreeuwen ze, of in sommige gevallen krijsen ze zelfs. Alles is over de top geacteerd. De barvrouw laat met regelmaat blazend haar tanden zien en de kok snijdt het vlees van zijn hamburgers met een zaagmachine.

Vechttoneel wordt het theater van Young Gangsters ook wel genoemd. En inderdaad ook in Let the reason be love vindt het ene na het andere opstootje plaats. De acteurs hebben zich er uitstekend in getraind en de jongeren in de zaal zijn onder de indruk. Het gebruik van de banale geweldsscènes roept vergelijkingen op met Tarantino’s Nouvelle Violence. Hoe dan ook laat Young Gangsters zich graag voeden door de theatraliteit van de Amerikaanse film.

Vermakelijk is het, maar de banaliteit krijgt nergens echt een functie. In die zin is de voorstelling zo plat als een dubbeltje. De kok komt langs met een bord worstjes en blijkt niet zo gevaarlijk als in het begin, toen hij met zaagmachine hoorbaar was in de vaag zichtbare keuken achter plastic. Met die suspense  wordt in de regie weinig gedaan. Jammer, want met meer spanning zou Let the reason be love aan diepte winnen.

Er wordt goed geacteerd, al laat de zang laat hier en daar te wensen over. Het kan allemaal, want  Let the reason be love koketteert ook met chaos en rommeligheid. Als de presentatrice van de televisie, na een hopeloos optreden van een groep verdwaalde cheerleaders, live verschijnt om onderzoek te doen naar een voorval in de buurt, transformeren de louche  types in de bar tot zombies. Groot is de omslag niet, want zombies waren de karakters al vanaf de eerste minuut.

De lichtgevende oogkassen zorgen voor het vormeffect en natuurlijk zijn er ook twee good guys. Als het gevecht is geleverd en de zombies verspreid door de bar voor dood liggen, springt het jonge stelletje op de scooter. Het meisje, de bezongen femme fatale van het stuk, komt nog even terug met een beladen zin waarin met een vette knipoog de moraal van het stuk uit de doeken wordt gedaan: When will mankind break with this evil hate?

(foto: Bo Hendriksen)