De voorstelling Legend of the Larps part 1 is bedoeld als een persiflage op LARP. Helaas wordt de dertig minuten durende voorstelling nergens echt grappig, en lukt het de spelers ook niet om ergens een gevoelige snaar te raken of het publiek aan het denken te zetten.
Voor de niet-ingewijde lezer: LARP staat voor Life Action Role Play, een spel dat volwassenen verkleed in Lord of the Rings-achtige uitdossingen spelen. Tijdens LARP beelden zij zelfbedachte karakters uit (elven, tovenaars, koningen) die onderling in een strijd verwikkeld zijn. Het is dus een spel waarbij toneel gespeeld wordt, en LARP’ers nemen hun karakters soms zo serieus dat het voor buitenstaanders kan lijken of ze aan een gespleten persoonlijkheid lijden. Een uiterst geschikte subcultuur om eens goed op de hak te nemen, kortom.
Deden de spelers dat maar. In plaats daarvan blijven ze hangen in flauwe grappen en geklooi met pruiken en maskers. De vorm waarin het stuk is gegoten is die van een demonstratie waarbij ze het publiek, dat om het podium heen staat opgesteld, de regels van het LARP’en uitleggen. Dat levert een aantal komische momenten op, zoals wanneer uitgelegd wordt dat je, wanneer je karakter dood gaat, dit ‘episch’ moet uitbeelden, of dat je, eenmaal ‘out of character‘, altijd even met elkaar moet knuffelen. De knulligheid straalt ervan af en dat zou een mooi aanknopingspunt zijn geweest om eens dieper de materie in te duiken. Wie zijn deze mensen in het echte leven van elkaar? Waarom gaan ze zo graag op in fictieve personages? Dit soort vragen blijft onbeantwoord. Steeds wanneer het ergens over dreigt te gaan – bijvoorbeeld wanneer er jaloezie ontstaat tussen de personages – nemen de flauwe grappen het direct weer over.
Verder is het een mysterie waarom de spelers hun LARP-karakters Engels laten spreken. Als je het goed doet kom je er wellicht mee weg, maar met een slechte uitspraak wordt het ergerlijk. Bovendien werpt het een extra barrière tussen het stuk en het publiek, omdat teksten in je eigen taal nu eenmaal duidelijker overkomen. Tel het gestunt met plastic wapens daarbij op, en het lijkt wel of de makers van Legend of the Larps part 1 alles eraan gedaan hebben om te voorkomen dat iemand geraakt zou worden.
Foto: Bo van Veen
Beumer & Drost
Lisa Groothof
Maurits van den Berg
Sacha Muller
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
In de jongste regie van Stephen Liebman staan niet alleen de twee personages aan hun eigen kant van de kloof, ook tussen het publiek en de voorstelling gaapt een onoverbrugbare diepte. Een grote diepte waarin elke duiding te pletter slaat. (meer…)
Met Vormen van opdringerigheid – part one laat Collectief Het Paradijs de voorlopige resultaten zien van hun eerste creatieproces na de succesvolle afstudeervoorstelling Paradijsvertraging. Het voelt nog ietwat prematuur. (meer…)
Een jongen is druk in de weer met tentstokken, verderop ligt iemand met koptelefoon te zonnen, twee vaders ontbijten met hun dochters, een oudere vrouw zit voor haar caravan, twee meisjes doen een balspelletje en uiteraard pakt iemand zijn gitaar: we zijn op de camping. (meer…)
Op een halve meter afstand komt Cerberus tot leven. Weliswaar in de vorm van een man in een kostuum van schuimrubber, bedekt met gouden pailletten, maar toch klikt er een zucht door het publiek als hij voor het eerst zijn kop opricht. Je deinst achteruit als hij op je afkomt. Voilà, de magie van poppentheater. […]
Nou nou nou wat een zure recensie zeg. Het is zo makkelijk om te verwoorden wat je niet goed vind aan een voorstelling. Focus je eens op de kracht van een voorstelling, de humor, het ritmische samenspel, de luchtigheid, de urgentie want Larp is van nu. Misschien is het een idee om iets minder recensies te plaatsen want ik heb het gevoel dat het niet bijdraagt aan de kwaliteit dat alles maar gerecenseerd moet worden. Het lijkt erop dat deze recensent er geen zin in had. Of last had van verzuring. Misschien een glas te veel sangria naar binnen gewerkt? En als hij/zij er zin in had, liet hij/zij zich wel erg makkelijk deprimeren. Kop op zeg. Niet zo elitair en intellectueel snobistisch naar een paradevoorstelling gaan zitten kijken. Kom op zeg. Ja. Wat verwachten we nou? Thomas Bernard? Het moet toch een beetje leuk blijven?