De novelle The bridges of Madison County van Robert James Walker is niet geheel van kleffe smetten vrij. Het verhaal over de zinderende week die een keurige plattelandsvrouw beleeft met een vrijgevochten fotograaf, later fraai verfilmd door Clint Eastwood met hemzelf in de mannelijke en Meryl Streep in de vrouwelijke hoofdrol, is gelardeerd met tegeltjeswijsheden. Ongetwijfeld een van de redenen dat het boek in de Verenigde Staten een oplage van vele miljoenen bereikte.

Bewerkster Nynke Laverman heeft voor Tryater gelukkig gekozen voor het vermijden van clichés. Haar toneelversie van het boek is zelfs een zeer gewaagde: ze heeft de rol van fotograaf Robert Kincaid geheel geschrapt. Bij haar wordt het verhaal volledig verteld door de moeder (het debuut van Joke Tjalsma bij Tryater) en haar twee kinderen (Nynke Heeg en Eelco Venema). Die zoon en dochter vinden het dagboek waarin moeder Francesca, een van oorsprong Italiaanse vrouw die haar temperament heeft ingeleverd ten bate van een voortkabbelend gezinsleven in een plattelandsgemeente, haar herinneringen ophaalt aan die onvergetelijke week. De tekst is keurig verdeeld over de drie personages, met slechts hier en daar iets meer ruimte voor Tjalsma.

In die ene week maakt Francesca, na de toevallige ontmoeting met Robert, een reusachtige transformatie door. Ze ontdekt gevoelens waarvan ze niet meer wist dat ze ze nog had. Ze herontdekt haar lichaam, dat ineens doortrokken lijkt van lust. De seks die ze af en toe nog met haar echtgenoot had was puur plichtmatig maar bij Robert gaan al haar sluizen weer open. Ze ziet voor de spiegel haar borsten en heupen (waar ze met haar 45 jaar nog behoorlijk trots op kan zijn) en ze is zich meer dan bewust van Roberts ogen die naar haar kont kijken.

Dit fysieke, erotische aspect van The bridges, dat als In leafde (Een liefde) wordt opgevoerd, is  in de regie van Jos van Kan vreemd genoeg volledig weggesneden. Tjalsma draagt een tamelijk vormeloze witte jurk die haar meer aan een verpleegster doet denken dan aan de van passie doordesemde vrouw die ze speelt. Akkoord, het betreft hier herinneringen die opgehaald worden na haar dood maar zo’n rigoureuze keuze voor de taal alleen haalt een belangrijke angel uit de tekst.

Dat Van Kan vindt dat de taal sec blijkbaar voldoende is om het verhaal te vertellen zie je ook terug in zijn sobere regie. Interactie tussen de personages is er amper en de scenografie komt behoorlijk plichtmatig over. Was nog een stap verder gegaan, denk je dan, en had ook broer en zus geschrapt. De spaarzame tegenkleuren die ze nu neerzetten voegen weinig contrast toe. Had Tjalsma laten schitteren in een monoloog.  Dat had ongetwijfeld een meer memorabele voorstelling opgeleverd.

Foto: Sanne Peper