Is het mogelijk om binnen een theatrale performance het lichaam te scheiden van zijn bewegingen? De Israëlische choreograaf/performer Adva Zakai staat in haar eentje op het kleine podium in de benedenzaal van Theater Kikker, en probeert zichzelf los te maken van haar bewegingen. Ze laat haar gedachten door haar lichaam stromen; door de vier punten in haar lichaam waar de bewegingen beginnen (knie, arm, schouder, ogen) – en vervolgens projecteert ze haar gedachten op iemand uit het publiek. Vanaf een afstandje kijkt ze naar zichzelf. Ze staat daar nog, maar is eigenlijk al weg.

Dan gaat Zakai een stap verder. Niet alleen wil ze lichaam en bewegingen van elkaar scheiden, wat gebeurt er als taal en schrijver (mens en gedachten) van elkaar loskomen? In het tweede deel van Last Seen Standing Between Brackets verlaat Zakai het podium, terwijl haar gedachten, geprojecteerd op het witte doek, achterblijven op het podium en het publiek blijven toespreken.

Zakai onderzoekt met deze korte performance of en wanneer taal kan worden losgekoppeld van de schrijver (of bedenker). Kan er sprake zijn van een performance zonder performer? De geprojecteerde letters die in het tweede deel haar gedachten representeren, komen ook los van de zinnen die ze vormen, en vallen ergens anders weer samen in een nieuwe context. Is er een schrijver met ons aan het communiceren, of staat de taal op zichzelf?

Op die thematiek borduurt ze voort in het derde deel, waarin ze een anekdote ophaalt aan een dansperformance vijf jaar eerder, waarbij een oudere vrouw uit het publiek haar naderhand toeschoot.

‘I watched your performance but I didn’t believe you. Your movements weren’t real.’
‘But they were there.’
‘They were empty, they didn’t express your feelings.’
‘But I wasn’t feeling, I was dancing.’

Last Seen Standing Between Brackets is een uiterst conceptuele performance waarin abstracte termen als presentatie en representatie tegen elkaar worden afgezet. Het heeft in dat kader veel weg van een lecture performance. Wanneer verwijzen bewegingen en taal naar iets anders, en wanneer staan ze op zichzelf? Complexe materie, misschien iets te complex voor de krappe vijftig minuten die deze voorstelling duurt. Als (voorlopige) onderzoekspresentatie is deze voorstelling nog het meest geslaagd.