Het is 12 oktober 2012, de laatste première van Noord Nederlandse Dans (NND). Oprichter Itzik Galili zal de datum niet snel vergeten. Door het wegvallen van de overheidssubsidie kan het gezelschap zich niet langer staande houden en met Landslide neemt het afscheid. Choreografen die de afgelopen vijftien jaar de artistieke koers bepaalden, brengen een laatste saluut. In vier delen van ongeveer twintig minuten. Behalve Caged song van Galili zijn twee choreografieën van huidig artistiek leider Stephen Shropshire en één van gastchoreograaf Roy Assaf. Het vierluik loopt uiteen in stijl en een rode lijn wat betreft thema is moeilijk te ontdekken. Toch weet iedere choreografie op eigen wijze te boeien.

Shropshire opent de voorstelling met Mythology. Dertien dansers in sober wit bewegen zich met wiskundige precisie over het toneel. Hun bewegingen zijn hoekig, lijken bijna ongecontroleerd en een stem blijft zich herhalen op de achtergrond. ‘It’s six months now and I can tell you, truthfully, few periods in my life have passed so quickly.’ Repetitief klinkt de stem, in strakke chaos dansen de dansers.

Het contrast met Six years later van Assaf is groot. Het toneelbeeld verkleint. Twee dansers, een jonge man en vrouw, verschijnen. Waar de muziek bij de vorige choreografie eenduidig was, wisselt dit stuk meermaals van snelheid en stijl. De scène is eerst schitterend verstild. Zijn hand op haar gezicht, haar lichaam langs het zijne. Langzaam draaiend, trage passen. Het is een mooi, intiem samenspel. Minder abstract dan Mythology, zeker als de muziek omslaat. Even acteren de dansers: ‘Ik versta je niet.’ De intimiteit verglijdt naar een luchtiger schouwspel, de spanning blijft. Zeker als de muziek doorstroomt naar een derde, zelfs vierde wissel. Six years later blijkt veruit de meest afwisselende choreografie en zindert van spanning.

Dan dreunt John Cage door de zaal. Galili vindt een midden tussen het duet van Assaf en Shropshire’s Mythology. Caged song is hard, maar minder klinisch dan de opening van de voorstelling. De lijnen van de dansers zijn bijzonder strak, het samenspel onberispelijk. The symphony in c, waarmee Shropshire de avond afsluit, is melodischer dan het stuk waarmee hij opende. Begeleid door Georges Bizet ontvouwt zich een ballet dat bij vlagen klassiek aandoet. De collectieve bewegingen werken hypnotiserend, maar worden steeds precies op tijd onderbroken, voordat gewenning toeslaat.

Landslide is een mooi pallet aan stijlen, met de herkenbare bewegingstaal van NND als leidraad. Hoewel Assaf het minst gebonden is aan het NND, tussen Shropshire en Galili in, weet hij gejoel los te maken. Zijn choreografie valt op door de intieme setting en spannende opbouw. Hij vult het vierluik schitterend aan, maakt het NND-landschap af.

(foto: Karel Zwaneveld)