Laguna Beach is een opmerkelijk debuut voor de mannen van Frankie. Pas afgestudeerd en in hun vroege twintig, lijkt het aanvankelijk of dat Simon en Vincent Lynen, Jef Staut, Timo Fannoy en Brecht Hayen nog erg vroeg en onbezonnen in het vak staan en er niet op uit zijn het publiek enigszins te imponeren. Maar gaandeweg blijkt niets minder waar. Het komende uur is een tour de force van muziekstijlen live ter plekke gespeeld met een wel heel bijzondere verbeeldingswereld.

Ze weten goed de sfeer te creëren. De voorstelling begint erg kalm in het donker met een paar tropisch, Hawaïaans klinkende strokes op een steel-gitaar: we zijn de lagoon kennelijk al betreden. Blauw licht schemert op de jongens alsof we op de bodem van de oceaan zijn aangekomen. In het midden staat het zootje ongeregeld; eentje trekt een blikje uit de koelkast en we kunnen aan onze duik beginnen. Gaandeweg onthult de ruimte omheen de muzikanten een heel eigen universum van tableaux, kleine tafereeltjes ontsponnen uit een zeer humorvolle fantasie.

Bij elk nieuw nummer gaat er ergens weer een licht aan en zien we poppetjes aan draadjes en low-tech radertjes die door de jonge makers gebricoleerd een eigen leven gaan leiden. Animatiebeelden op tv-schermen doorkruisen de kleine verhaaltjes die je zelf erbij begint te bedenken. De Frankies zijn eigenlijk geen theatermakers maar hebben meer een achtergrond in animatiefilm, grafisch ontwerp en fotografie. Het lijkt alsof ze in de kunstmatige wereld die ze om hen heen gecreëerd hebben, al hun nostalgie en idolen uit de animatiewereld eindelijk kwijt konden.

De voorstelling is voor 15+ toegankelijk, maar mikt toch wel op een iets oudere generatie die de jaren ’90 bewust heeft meegemaakt. Het doet me sterk denken aan die song van de Fixkes in het plat Antwerps: ‘Ma ‘kik binne ma ‘kik binnen oem een lieke te beginne over de dinges die ‘kik mij amaal erinner öt de goeien ouwen tijd‘. Je merkt invloeden van de surrealistische humor uit de cartoons van Kamagurka en Herr Seele, het sarcasme van een Beavis en Butthead, het simplisme van Man Bijt Hond-animaties, maar ook de vernuftige distopische stijlbrakerij van de ‘Monkey Dust’ animatie-series die eenzelfde verontrustende satire aan de dag legden. Het eiland dat de Frankies bewonen is dan een pastiche van beelden uit een jeugd die van een kinderlijke verbeelding steeds verder afdwalen in een uit de hand gelopen vakantie: een lusteiland waar ongewenste gasten blote tieten gluren, masturberen op het strand, zichzelf verminken, of op de wc porno draaien. Waar was die goede oude tijd toch?

Het heeft allemaal iets zeer ambachtelijks en ook erg kitsch. De gekunstelde tafereeltjes nemen dan wel het voorplan maar de muziek is niet haar soundscape. Het is eerder andersom: de erg uitgewerkte beeldende kunst-installatie werkt als visuele ambience voor de live muziek die een trip is van hyperkinetische jazz, punk, atmosferische rock met een hoog Sonic Youth-gehalte maar ook gitaarriffs die doen denken aan Twin Peaks. De muzikale en visuele compositie is een ritmisch en technisch huzarenstukje. Het is een lust om te zien en te horen. De oordopjes bij het binnengaan waren absoluut niet nodig, hoewel een waarschuwing voor snelle lichtflitsen misschien wel nodig is.

Met al die culturele en subculturele verwijzingen lijkt Frankie, de zogeheten band van papier, plakband, ijzerdraad en verf, ook weer op de cult-band uit Lenny Abrahamsons film Frank (2014). De installatie en het licht werken dan als een soort spel met camera-angles van een MTV-clip die de muzikale performance versterkt. En zo weten deze jongelui ons toch erg in te pakken en verbaas je jezelf over wat je eigenlijk hebt meegemaakt. Is dit een installatie? Een concert? Is dit wel theater of is het muziektheater? En wat willen ze eigenlijk vertellen? Het gaat om een totaalervaring die eigenlijk ook erg retro aandoet. Zo zijn vele groten ooit ook begonnen. Het is dan een plezier te zien dat het Gentse Kunstencentrum CAMPO deze jongens een langer samenwerkingstraject biedt, waarbinnen ze zich nog verder kunnen gaan ontplooien.

Met een knipoog op het einde nemen de poppetjes, in de gedaante van onze jonge bandleden, de wereld helemaal over terwijl de jongens naar huis gaan en zelfs het applaus niet meer in ontvangst nemen. Lef hebben ze!

Foto: Simon Lenskens