Une, dos, trez, cuatro! Het joelende festivalpubliek zit aan drie kanten in zeecontainers rondom grote dikke worstelmatten. In authentieke Mexicaanse luchador-maskers hitsen de performers de toeschouwers op. Op weg naar de arena scheurden ze al in een auto rakelings langs het publiek, middelvingers de lucht in. Later zwaaien ze met brandende fakkels, en mimen liters tequila achterover. La Lucha Libre is een theatrale worstelperformance – waarin geworsteld wordt met genderclichés en seksuele vooroordelen.

La Isla Bonita, ze hebben zich vernoemd naar de voorstelling waarmee ze twee jaar geleden afstudeerden aan de Toneelacademie Maastricht. Dit fysiek ingesteld performerscollectief (bestaande uit Luit Bakker, Milou van Duijnhoven, Mirthe Labree, Aukje Schaafsma en Lisa Schamlé) maakte vervolgens de Paradevoorstelling Dogs of War (2016), en komt nu op Over het IJ Festival uit met hun eerste volwaardige (festival)voorstelling – in coproductie met Frascati Producties en Over het IJ. De première vangt aan in de uitloop van een korte, maar hevige hoosbui. Dat betekent gladde matten, dus een verhoogd entertainmentgehalte.

Terwijl het programma wordt doorgenomen wordt het publiek warm gemaakt en opgehitst. En dan gaan we los. La Lucha Libre (met eindregie van Davy Pieters) is een vijf kwartier durende aaneenschakeling van voornamelijk fysieke scènes. En aan entertainment geen gebrek: showworstelen voert de boventoon, soms is de grens tussen worstelen en seksualiteit ineens diffuus, alsof die grens niet bestaat of niet belangrijk is. Even later bespreken twee leden van Empower Women drie ‘mega-irritante eigenschappen van de man’; het is hilariteit volop.

Maar soms gaat het ineens voorbij aan het entertainment, en wordt het plotseling pijnlijk of schrijnend. Bijvoorbeeld als een van de verliezende worstelaars in een live nabeschouwing uitgeput en in tranen aldoor wordt geïnterviewd door een op effect beluste commentator (‘Ja, dikke tranen. Hoe hard is dit?’). Ronduit naar wordt het in de publieke humiliation – het joelende publiek wordt daarbij ineens akelig medeplichtig.

La Isla Bonita heeft een hoop om tegenaan te schoppen, maar gaat met La Lucha Libre nergens echt de diepte in. Het dominerend mannelijk perspectief, vrouwenonderdrukking, feminisme, de grens tussen seksualiteit en geweld, het genot van pijn, de rol van de toeschouwer: stuk voor stuk evidente thema’s die wel wat meer uitwerking verdienen. Ook miste ik tussen alle uitstekend uitgevoerde vechtchoreografieën zo nu en dan momenten van verstilling. Dat komt pas op het einde, als een schoonmaakster (Schamlé) geroutineerd haar schoonmaakkarretje de arena binnen tilt, de matten grondig reinigt, wegloopt, zich nog één keer omdraait, stilte, zucht, en af gaat. Wat een prachtige, tomeloze treurigheid.

Foto: Bas de Brouwer