De locatie is perfect gekozen en juist niet. De muziek klinkt er prachtig, de dansers bespelen optimaal de ruimte en het publiek, maar de gesproken teksten zijn door de galm amper te verstaan. Daar waren we vooraf al voor gewaarschuwd door choreograaf Nathalie Pernette: La Figure du Baiser moet in totale stilte worden ondergaan. Het gebrek aan het verstaanbare gesproken woorden wordt echter moeiteloos met lichaamstaal ondervangen door de zes dansers van Compagnie Pernette én Pernette zelf.

Nathalie Pernette leidt het publiek de Bergkerk binnen, en in het uur dat volgt heeft zij net als haar dansers genoeg aan een ogenschijnlijk lukraak maar wel degelijk zeer doordacht gebaar, om ons, het publiek te begeleiden door de ruimte. Waar we bij binnenkomst ietwat ongemakkelijk staan – de achterste rijen zien bijkans niets – sturen dansers en Pernette als vanzelf iedereen in verschillende richtingen. Ruimtes en zichtlijnen worden tijdens de dans uit het niets geschapen, niet vaak doordat enkele dansers door het publiek breken en in de lege ruimte achter hen spelen.

Zitten, weer opstaan, meters naar achteren of juist naar voren, van links naar rechts, alles gaat op een organische wijze, vrijwel zonder taal. Het publiek is een amorfe groep geworden, en dat is nodig, want in La Figure du Baiser staat juist de intimiteit centraal. Dansers raken je aan, ruiken aan je haar, maken veel meer dan louter oogcontact, omhelzen je, geven je hand- en echte zoenen. Ze sturen niet alleen hun eigen lichaam, maar ook dat van van het publiek.

Het is intiem en door de gekozen sacrale vorm afstandelijk ineen. Pernette toont een zeer fysieke dansvorm – je ziet het zweet van sommige dansers op enkele centimeters van het eigen gezicht – maar gebruikt constant de pose. De fysieke afstand tot de dansers is afwezig, de emotionele afstand is enorm. Temeer daar de poses ontleend zijn aan de marmeren beeldhouwwerken van Antonia Canova (1757-1822) en ‘het figuur van de kus’ tegelijkertijd niet alleen verwijst naar hofdans, maar ook naar de strenge handsymboliek uit het achttiende-eeuwse Franse theater.

Zo regisseert Pernette behendig een voorstelling die warm en persoonlijk is, maar ook net zo koel en onaantastbaar als de beelden van Canova. Ze laat mensen elkaar aanraken, verleidt tot achteruitlopen met de ogen dicht of vallen in de armen van een danser. Niet uit blind vertrouwen in die ander, maar door blind vertrouwen in de door Compagnie Pernette gecreëerde theatrale vorm.

Foto: Philippe Deram