Laten we eerlijk zijn: romantische Hollywoodfilms hebben de liefde voor ons – normale mensen – compleet verneukt. Met de paplepel heeft Hollywood ons ingegoten hoe de liefde met een grote ‘L’ moet zijn: de blikseminslag bij de eerste ontmoeting; de kleine externe obstakels onderweg (op de held en heldin zelf is natuurlijk weinig aan te merken); om er aan het einde van de rit achter te komen dat alleen de ander degene is die hem/haar compleet maakt.

Het is een van de startpunten van de première van L.O.V.E. van Cecilia Moisio, die gisteravond ook meteen de allereerste editie van het Moving Futures Festival mocht inluiden.

Diverse film-quotes, van Notting Hill (‘I’m just a girl…’) en As good as it gets (‘You make me wanna be a better man’) tot Jerry Maguire (‘You complete me’) passeren de revue, maar ook de popsongs blijven niet ongemoeid. Met een trillende stem begint Erin Harty aan een emotionele monoloog, wat uiteindelijk de tekst van een top40 hit van Britney Spears (Sometimes) blijkt te zijn.

Het zijn voorbeelden van de ‘consummate love’ (complete liefde), de meest ultieme van de zeven soorten liefde – zo vertelt Christopher Tandy – die er bestaan. Het is de liefde waar intimiteit, passie en verbintenis samenkomen. Het is een liefde waar velen naar zoeken, maar waar slechts weinigen het genoegen van mogen smaken.

Voor de rest is er de sleur, de voortdurende aaneenschakeling van hoop, euforie en teleurstelling. In een sterke openingsscène schakelen de vier dansers (Harty, Tandy, Jorijn Vriesendorp, Shay Partush) als ratten in een gedragsexperiment – op L.O.V.E. van Frank Sinatra – in noodtempo van verliefd naar euforisch naar orgastisch naar ontroostbaar naar woedend. ‘L’ – ‘I love you!’ ‘O’ – ‘hahahahahahah!’ ‘V’ – ‘Fuck you!’. Aan het einde van de voorstelling liggen de dansers uitgeput en liefdeloos op de grond, om toch weer langzaam op te staan, zich af te stoffen en opnieuw te beginnen.

Moisio heeft een goed oog voor sterke concepten en vult deze aan met veel humor en energie. Ook de dansers gooien zich, soms letterlijk en altijd met veel overtuiging, in de strijd. Erin Harty is een openbaring. Met de mimiek en komische timing van Catherine Tate toont ze zich in L.O.V.E. zowel een goede danser als een geboren actrice.

De choreografie is helaas nog niet zo sterk als het concept. Vooral naar het einde toe wordt het allemaal een beetje rommelig. Net zoals de liefde in het echte leven. Dat dan weer wel.

Foto: Sigel Eschkol