Wereldberoemd door zijn medewerking aan de psychologische dansthriller Black Swan – bekroond maar bol staand van de clichés over ballet – en vanaf september 2014 directeur van het Parijse Opera Ballet. Met choreograaf Benjamin Millepied en zijn L.A. Dance Project haalde het Holland Festival een grote naam naar Nederland.

Millepied opent het programma zelf met Reflections, een choreografie voor vijf dansers op pianomuziek van componist David Lang. ‘Stay’ en ‘Thinking of me thinking of you’, in het toneelbeeld van Barbara Kruger knallen de woorden in witte kapitalen van het rode achterdoek en de vloer. Gedurende de voorstelling worden delen hiervan uitgelicht zodat nieuwe samenstellingen ontstaan. Tegenover de kracht waarmee de woorden worden geponeerd is de uitwerking in de voorstelling ervan maar flauwtjes.

Millepieds dans bestaat aanvankelijk uit fijnzinnige frasen met een aantal klassieke elementen, maar gaandeweg breiden de mogelijkheden van zijn danstaal zich uit. Duetten vormen de basis van Reflections, al is er ook een enkele solo en wat groepswerk.

Op momenten is het vocabulaire zeer doordacht, maar echt overtuigen doet de choreograaf hiermee niet. Misschien komt het door de artistieke veelzijdigheid en de hoge technische kwaliteit van de Nederlandse dans, maar met zijn keuzes in Reflections is Millepied niet bijzonder verrassend.

Dat valt des te meer op omdat hij zich in het programma meet met meesters als Merce Cunningham en William Forsythe. Winterbranch (1964) van Cunningham speelt zich overwegend af in het donker op de sinistere klanken van schrapen en schuren in de compositie 2 Sounds van La Monte Young. Vage lichtbundels scheren langs de in zwarte kostuums gestoken danserslichamen, waardoor contouren en beweging slechts in flarden aan de duisternis worden onttrokken.

Even schijnen tijdens Winterbranch vijf tl-lichten de zaal in. Een aanpassing op het oorspronkelijke lichtontwerp van Robert Rauschenberg, waarbij fel licht direct in de ogen van de toeschouwers werd geschenen en dat heftige en veel negatieve reacties opriep. Millepied haalt dit gegeven aan in zijn Reflections door het publiek ook kort in het tegenlicht te zetten.

In twee filmpjes die de brug tijdens een changement naar het volgende stuk vormen dansen Lil Buck en twee andere breakdansers op Bach. Context en credits hiervan worden niet gegeven, al is een enkele spin uit Reflections misschien een referentie hieraan.

Quintett (1993), de laatste choreografie van de avond van William Forsythe, is een overrompelend, emotioneel stuk met de stem van een zingende zwerver in de repetitieve compositie ‘Jezus’ blood never failed me yet’ van Gavin Bryars. In 2002 danste het Nederlands Danstheater de choreografie en al zorgt Quintett ook nu voor kippenvel, de subtiliteit, gevoeligheid en spanningsopbouw die de dansers van het NDT in het bewegingsmateriaal van Forsythe wisten te leggen ontbreken bij de dansers van het L.A. Dance project.

Foto: Ryan Schude