Kun je een depressie te boven komen wanneer je ondertussen twee jonge kinderen moet opvoeden? In Geen verhaal maakt theatermaker Laura van Dolron haar publiek deelgenoot van haar poging om het liefdesverdriet van haar scheiding te verwerken als alleenstaande moeder. (meer…)
Kymani, het verhaal van een drummer heet de nieuwe jeugdvoorstelling van choreograaf Jan Linkens bij het Internationaal Danstheater. En dat is de voorstelling ook: een verhaal. Verteld in dans.
Michael Sastrowitomo opent met een dynamische solo, begeleid door twee weergaloze Afrikaanse percussionisten (Moussé Pathé M’baye en Pape Amadou Seck). Dan verdwijnt het Afrikaanse duo achter een wapperend gekleurd doek en zien we een in donkerblauw gekleed Hollands, blond stel aan een tafel. Na een mooi, liefdevol duet met veel benen en armen draaiend in de lucht, verdwijnen ook zij weer achter het doek en wordt de in oranje geklede Kymani uitgewuifd door een eveneens in oranje geklede danseres.
De code valt niet te missen: Afrika is oranje, Holland is blauw. De jonge Afrikaan komt bij Hollandse ouders. Daarna komt Kymani in een klas vol bontgekleurde types. Er blijken groene, grijze, rode en gele kinderen te zijn en die blijken allemaal een andere cultuur met bijbehorende dans te vertegenwoordigen. Kymani hoort nergens bij tot de oranje drummer zijn aandacht vangt en hij zijn eigen Afrikaanse manier van bewegen en swingen ontdekt. Hij slaagt erin zijn dans aan de hele veelkleurige klas bij te brengen: een stampend en bruisend happy end.
Het is een beetje tuttig om een narratief om te zetten naar dans. Waarom zou je dat doen en waarom zou je het zo letterlijk doen? Aan de andere kant, waarom ook niet? De voorstelling wordt er enorm helder van. Het vervelende van het al te expliciete narratief in deze dansvoorstelling is dat je naar de opeenvolging van gebeurtenissen gaat zitten kijken waardoor de hevigheid of lichamelijke emotionaliteit naar de zijlijn verschuift. Werkelijk nergens is er ruimte voor verbeelding, verwarring of ongemakkelijkheid, wat toch ook bij ‘een nieuwe omgeving’ en ‘het zoeken naar je roots’ hoort.
Het enige dat echt verbluft is de virtuositeit van Sastrowitomo. Zijn ritmische, stoere solo’s vullen de ruimte. Geen van de andere dansers kan aan zijn soepelheid en intensiteit tippen. Met zijn perfect uitgevoerde gedrevenheid sleept hij alle dansers inclusief publiek mee in het feest van samenzijn en bewegen. En daarmee brengt hij de brave voorstelling net naar een hoger plan.
Foto: Marjon Broeks