Een wit doek verhult een groot object, dat aan weerszijden wordt gelardeerd door twee – ja, wat zijn het? Vreemde, felgekleurde vormen, een verzameling willekeurige spullen? Geen idee: dan moet het wel moderne kunst zijn. Inderdaad, we begeven ons in een museum.
In Kunst is het vierpluspubliek uitgenodigd bij de vernissage van hét kunstwerk van dé kunstenaar. Twee uit de kluiten gewassen suppoosten heten het publiek bij binnenkomst vriendelijk welkom. Fluisterend uiteraard, we zijn tenslotte wel in een museum. Straks komen twee heuse kunstkenners het kunstwerk onthullen en laten ze hun licht erop schijnen. En die kunstkenners zijn niet de minsten: die hebben verstand van alle soorten kunst, tot aan het werk van Marina Abramović. Die zijn kortom niet alleen knap, maar ook slim, én intelligent.
Spelers Tessa Friedrich en Olivier van Klaarbergen – die ook voor het concept van deze voorstelling tekenden – brengen met Kunst een spoedcursus kijken naar kunst, waarin serieuze volwassenen die pseudo-intelligent een ondefinieerbaar kunstwerk staan te duiden, vrolijk op de hak worden genomen. Als de twee kunstkenners voelen zich heel wat op hun ‘vernissage’, met hun ‘escargots’, ‘champagne’ en ‘beaucoup de bla-bla-bla’.
Friedrich en Van Klaarbergen spelen met een groot en aanstekelijk gevoel voor overdrijving en bouwen veel ruimte in voor interactie met de kinderen in de zaal, op wie ze alert en open reageren. In regie van Dwayne Toemere en Yannick Greweldinger, maken ze met groot fysiek spel en weldadige mimieken, zichzelf en de ander vrolijk belachelijk. De tekst is bovendien gelardeerd met leuke knipoogjes (en plaagstootjes) naar volwassenen.
Als twee sullig-ijdele kunstkenners geven ze de kinderen een lesje museum-etiquette: hoe loop je door een museum, hoe hou je je brochure vast, hoe kijk je en wat voel je daarbij? Je voelt hem aankomen: dat gaat natuurlijk een enorme bende worden. En laat nu juist die bende, die spontane chaos, aansporen tot een veelzeggende kunstbeleving.
Al die regeltjes en dat wollige kunstjargon zijn totaal overbodig, blijkt als de spelers het kunstwerk uiteindelijk onthullen en laten duiden door de kinderen. Zo mondt Kunst uit in een vrolijk pleidooi voor plezier, spontaniteit en een vleugje non-conformisme.
Foto: Moon Saris
