Kroost heet het derde programma van het Nederlands-Vlaamse duo Grof Geschud. En het gaat over het vooruitzicht en de wens van Myrthe van Velden en Lander Severins zich in de nabije toekomst voort te planten. Baby’s te krijgen. Niet met elkaar, al was dat tot een aantal jaren geleden een optie, maar hun relatie liep stuk. Het nageslacht moet komen uit de combinatie met respectievelijk Jonathan en Kathleen, hun nieuwe partners. Myrthe en Lander bleven innige vrienden, soulmates die op het cabaretpodium nu de consequenties en hun angsten voor het ouderschap verkennen.

Dat dit derde programma van dit zeer interessante en talentvolle duo er is gekomen is knap. Immers, wat moesten de twee theatermakers nog nadat ze in hun prachtdebuut Lijmen hun relatie hadden uitgebeend en met Broeden in staat bleken ook hun pijnlijke breuk en hun onvermogens tot een spannend geheel te maken. Als dat wat je bindt en dat wat je uiteendrijft leiden tot twee opmerkelijke en ook emotioneel geladen voorstellingen, hoe ga je dan nog samen verder? En met welk thema doe je jezelf en die twee eerste voorstellingen recht?

Welnu, met Kroost dus. Van Velden en Severins laten opnieuw hun grote talenten zien en horen en zijn nog steeds een Siamese tweeling op het cabaretpodium. Ze kijken allebei achterom, naar waar ze vandaan komen, hoe ze waren als kind, en hoe ze zijn geworden wat ze nu zijn. En wat komt daar als nageslacht uit? Welke bagage geven ze hun kinderen op hun beurt weer mee? Van Velden is een volstrekte neuroot, een perfectionist die nog voor haar eerste zwangerschap ‘Het boek voor perfect ouderschap’ uit haar hoofd wil kennen. Zij is voor alles bang, ook voor een kind. Severins is een softe Vlaming die denkt niet tegen het verdriet van zijn kinderen te kunnen en zijn ongemakken met rare dansjes verbergt.

Ze kennen elkaars angsten en verlangens, elkaars zwaktes en neuroses, elkaars ouders en familie en elkaars geschiedenis. En daarvan maken ze in Kroost weer ruim gebruik. De tijd heeft de wonden van de scheiding geheeld en compassie, woede en wanhoop hebben nu plaats gemaakt voor vragen, kleine steekjes onder water en kwinkslagen. Ja, hij vult haar nog steeds ongevraagd aan, ze bespotten elkaar nog altijd liefkozend.

Maar ergens onder de oppervlakte broeit er natuurlijk iets. Je weet het en voelt het in de zaal, je wacht tot het opborrelt. Pas na bijna een uur laten ze dat de oppervlakte opkomen. In een van hun uitstekende liedjes verwoorden ze dan de onrust en jaloezie van hun beider nieuwe partners. Onrust over de die intieme band die Myrthe en Lander nog steeds hebben, over wat hun plek is en over de tijd die ze als theaterduo nog altijd met elkaar doorbrengen. Daar is dan het ongemak, daar schuurt het toch nog. Maar waarom zo laat?

Kroost heeft dan al enige tijd behoefte aan spanning. Een aantal scènes kabbelen braaf voort, enkele dialogen worden te lang gerekt en zijn (nog) rommelig. Dit derde programma van het koppel is een zoektocht naar wat hen nu nog bindt, naar nieuwe invalshoeken. Maar omdat het te weinig schuurt komt Kroost niet helemaal lekker uit de verf.

Foto: Nathan Dobbelaere