De voorstelling begint met de bevrijding na de oorlog. Alles was grenzeloos en uitzinnig. De Limburgse Mira beleeft extatische avonturen met een Amerikaanse soldaat. Klein detail: hij is Afro-Amerikaans. Ander detail: ze wordt zwanger van hem.

Esther Scheldwacht en Naomi van der Linden maakten voor Theater Na de Dam een voorstelling naar aanleiding van het boek Kinderen van zwarte bevrijders van Mieke Kirkels. En dat gaat ook over wat er verder gebeurt na de feestelijke bevrijding. Immers, de vaders raakten uit het zicht, de vrouwen moesten zich weer voegen in het dagelijkse Limburgse leven waarin het meer dan gemiddelde pigment in de huid van een kind vragen opriep. Vragen waarop niet altijd een duidelijk antwoord kwam.

Het levensverhaal van Mira, van haar dochter Mira, en ook weer dat van háár dochter, is de dramatische lijn in de voorstelling. Boven het toneel hangen twee waslijnen vol met witte jumpertjes en kindersokjes. Brieven en dagboekfragmenten worden voorgelezen. De dochter voelt zich behandeld als een buitenbeentje. Haar stiefvader noemt haar een duivelskind. De voorstelling eindigt met de indrukwekkende toespraak van volwassen dochter Mira bij de begrafenis van haar moeder.

Het zware levensverhaal wordt op een prettige, bijna opgeruimde manier onderbroken als de twee theatermakers vanaf hun laptops de soms grappige e-mails voorlezen die ze elkaar hebben geschreven. Zelf hebben ze ook gemengd bloed en dat komt op allerlei manieren aan de orde. Ben je trots op je kleur? (‘Nee, wel op mijn krullen.’) Wat zit er tussen een zwarte vrouw en een witte vrouw? Zou je willen dat je kind iets van je kleur meekreeg? Tot ze er ‘kleurenmoe’ van worden. Maar ook dat is moeilijk, want ‘kleur, het valt niet te ontkennen, kleur is een feit, daar kan je niet omheen’.

De afwisseling tussen het verhaal van Mira en de vlot voorgelezen e-mails werkt wonderwel. Kleur is iets dat te maken heeft met afkomst, met de geschiedenis van je ouders en grootouders en nog verder terug. En kleur heeft te maken met een groot ding als identiteit. En dus ook met hier en nu. En daar kun je eindeloos over discussiëren, interpreteren en aan voorbijlopen. Of er een kleine mooie voorstelling van maken.

Foto: Martijn Beekman