Bach, Prokofiev, jazz en zigeunermuziek: zo uiteenlopend als de sfeer, stijl en toonzetting van deze muziekgenres zijn, zo samenhangend is het verhaal dat Rosa Peters ermee vertelt in Koos en de kapotte kopjes van Oorkaan.

De titel doet een oubollig zoekverhaal vermoeden, maar niets van dat al. Koos is een olijk meisje (gespeeld door Renske van der Sluis) wier ouders elkaar van het ene op het andere moment verlaten. Ze blijft alleen achter met haar beer, een tubaspeler die haar zacht brommend steunt. Er komt een ‘nieuwe vriendin’, er komt een ‘nieuwe vriend’ en Koos moet vechten om aandacht. Ze droomt van akelige ongelukken en brute ontvoeringen om die ongewenste nieuwe ouders te kunnen lozen. Maar net als in het echte leven gaat het zo niet. Koos heeft gewoon vier ouders en mettertijd blijkt dat heel wat rijker dan ze in eerste instantie dacht.

Het is een doodeenvoudig verhaaltje, maar het wordt volledig in beeld en muziek verteld, met hier en daar een functioneel zinnetje tekst. En dat maakt deze muziekvoorstelling bijzonder sympathiek. Een keur aan grote en kleine, blauwe en witte plastic vuilnisbakken, vergieten, kratten en manden vormt het toneelbeeld. Ze dienen als schoteltje voor koekjes, vallen dramatisch om als alles mis gaat of vormen heel ludiek – aan elkaar geregen tot een krans – de manen van de leeuw in Koos’ droom. Al even licht heeft componist en arrangeur Leonard Evers de muziekstukken aan elkaar geregen. De harmonieuze klanken van Bach verdraaien tot akelige dissonanten en onbegrijpelijke akkoorden als Koos’ ouders uit elkaar gaan. Virtuoze zigeunerklanken tonen de vrijheid van de ouders in hun nieuwe relatie, waarbij Koos zich nou juist zo eenzaam voelt. En als aan het einde alles goed komt, is de kakofonie van Koos’ verzet verworden tot een bruisende, aantrekkelijke mix van alles wat er eerder is gespeeld.

Ze acteren leuk, de vier muzikanten van Club Mondain die Koos’ dubbele set ouders verbeelden. Soms een tikkeltje nadrukkelijk, waardoor het geheel wel heel erg overdreven duidelijk wordt en de voorstelling hier en daar wat rode rozen rood kleurt. Maar de speelsheid van hun (muziek)spel werkt toch vooral aanstekelijk.

(foto: Ronald Knapp)