De actualiteit zal Ronald Goedemondt (als cabaretier) een zorg zijn. Zijn enige missie lijkt het om de mensen eens flink te laten lachen en de rottigheid van de dag even te laten vergeten. Eh…zoiets als Toon Hermans dus, maar dan wilder. En dat lukt hem met zijn programma Met knielende knikjes uitstekend.

Met deze woorden zou deze recensie eigenlijk al kunnen worden afgesloten. Want ga niet naar Ronald Goedemondt als je geestig of wrang commentaar op de ellende in Oekraïne wil horen of een paar stevige grappen over Mark of Thierry. Helemaal leeg is het niet, want onder alle vrolijke onzin die Goedemondt verkoopt hangt de wens om zich te blijven verwonderen en het verlangen naar houvast in benauwde tijden. Maar al te veel psychologie hoef je bij Goedemondt niet te verwachten. Hij is dé vermaakcomedian van dit moment.

De sfeer van zijn theatervoorstellingen komt dicht in de buurt van het luchtige en zeer geestige BNNVARA-sketchprogramma Sluipschutters met Goedemondt, Bas Hoeflaak, Jochen Otten en Leo Alkemade. In het theater zijn de verhalen alleen wat langer en wat persoonlijker.

Ronald Goedemondt komt op als dansend konijn en hij wandelt zeven kwartier later onder een instrumentale versie van Blackbird weer als konijn het podium af. En ondertussen heeft hij smakelijke onzin verkocht, weet hij flauwiteiten naar een niveau te tillen, waardoor ze net geen reactie oproepen van ‘ja, ja, dat kennen we nou wel’ en staat hij stil bij de dood van zijn vader, een gebeurtenis die er bij Goedemondt geestelijk behoorlijk ingehakt heeft. Overleden ouders leveren de laatste jaren behoorlijk wat cabaretmateriaal op, zoals eerder bijvoorbeeld bij Martijn Koning, Diederik van Vleuten en Henry van Loon. Maar ook dit persoonlijke drama krijgt bij Goedemondt een grappig randje.

Goedemondt houdt het in Met knielende knikjes voor het grootste deel klein: hoeveel keer niezen, die rottige pedaalemmertjes in de badkamer, het nuttigen van een kapsalon, het computerraadsel van ‘herstel’ of ‘annuleren’, de ongemakken in het zwembad en de magie van de kermis. Goedemondt ratelt lekker door, maar uit al die kleine dingen weet hij wel iets groots tevoorschijn te toveren.

De enige kritische noot zou misschien kunnen luiden dat het programma ook wel een kwartiertje korter had mogen zijn, omdat de lachspieren op een gegeven moment te vermoeid raken om nog ten volle te kunnen genieten van de maffe verhalen. En aangezien het materiaal van Goedemondt tijdloos is, zou hij al meteen een goed kwartiertje klaar hebben gehad voor zijn volgende programma.

 

foto: Bob Bronshoff