Op de speelvloer staat een houten kubus. Verder niets. Maar deze kubus heeft verrassingen. Deurtjes gaan open en dicht, lampjes aan en uit. Er zit iemand in, dat is wel duidelijk. Het is een eenvoudig en beproefd concept voor voorstellingen voor jonge kinderen: een doos die beweegt en waarmee van alles gebeurt. Maar in Kluizelaar, regie en concept van Simone de Jong, wordt dit idee op een hoger plan getild. Mime-performer Toon Kuijpers speelt de man-in-de-doos, de kluizelaar (mooi geleende term van Annie M.G. Schmidt), die het lekker knus heeft in zijn huisje.

De voorstelling wordt prachtig opgebouwd. Eerst maken we kennis met delen van het lichaam van de kluizelaar, met zijn gewoontes en voorkeuren. Een teen piept uit een raampje, een wenkbrauw krult uit een luikje. Hij houdt van lezen en thee drinken, dit vreemde mannetje. En hij houdt ervan mensen voor de gek te houden, door bij zichzelf aan te bellen en dan heel hard ‘niet thuis!’ te roepen. Een hilarische scene met een enorme hoeveelheid deurbellen, die uitmondt in een mooie droomdans waarin we de kluizelaar voor het eerst in zijn geheel zien. Hier toont Kuijpers zijn vakmanschap als danser en beweger. Hij beheerst zijn soepel lijf volledig en lijkt wel door de ruimte te zweven.

Een extra laag wordt hierna nog toegevoegd doordat de uitspraak ‘niet thuis!’ van de meest uiteenlopende betekenissen wordt voorzien. Vrolijk, angstig, boos, bedroefd, blij en weer gerustgesteld; allerlei emoties komen voorbij en zo krijg je met minimale woorden een maximum aan expressie. De prachtige soundscape en subtiele belichting maken Kluizelaar voor alle leeftijden een heerlijk theatraal kleinood om helemaal in op te gaan.

Foto: Saris & den Engelsman