Smetteloos wit zijn de vloer en de kostuums van de twee dansers bij aanvang van de voorstelling Kleur van Gaia Gonnelli (Dansmakers) tijdens Festival 2 Turven Hoog. Rondom zitten de peuters en kleuters op kussens, daarachter de ouders op stoelen. Op de klanken van een elektronische compositie gaan de dansers voorzichtig van start. Zij tasten met zachte bewegingen af, ontdekken de ruimte en elkaar.

Een rij plastic emmers, oplopend in grootte naar achteren, scheidt de dansers aanvankelijk en werkt als een spiegelwand. Later worden ze in het spel betrokken en gaan de deksels eraf. Een hoofd duikt in de holle diepte om geluiden te produceren. En felgekleurde verf komt tevoorschijn waarmee verschillende vormen op de vloer worden gekwast. In hun nieuwsgierigheid neemt durf het uiteindelijk over. Blauwe rondjes lenen zich perfect om handen en voeten in te zetten, als bij een spelletje Twister. Gaandeweg raken de dansers van vingertop tot haardos doordrenkt met verf. Streken, vegen en spatten, de vloer wordt een steeds groter abstract schilderij.

Voor veel kleintjes is het bezoek aan een onbekende ruimte gevuld met onbekenden al spannend genoeg. Dat een peutervoorstelling ook verontwaardiging kan oproepen, blijkt als een kindje laat merken dat hier duidelijk grenzen worden overschreden met het vrijuit kliederen en knoeien. De dansers weten met het herkenbaar gekozen thema en hun uitvoering de aandacht moeiteloos veertig minuten lang vast te houden en dat is knap.

Festival 2 Turven Hoog, waar Kleur afgelopen weekend aan de landelijke tournee begon, brengt de allerkleinsten met kunst in aanraking. Ook stimuleert het festival met zijn Proeftuin-traject de productie van voorstellingen, concerten en theatrale installaties die aansluiten bij de belevingswereld van kinderen, van baby tot kleuter.

Vorig jaar in de Proeftuin ontwikkeld en nu gepresenteerd werd Wiggle, een interactieve, multimediale installatie van Marloeke van der Vlugt voor kinderen van een tot en met vier jaar. Ook dit thema spreekt direct tot de verbeelding bij de doelgroep. Door allerlei dierenvelletjes (uitgevoerd in zachte stofjes met verschillende kleuren en opdrukken) te laten functioneren als velden van een touch screen worden de verschillende dieren afwisselend op de vloer geprojecteerd, waarbij de kinderen bewegingen maken. Performers Silvia Bennett en Sandrina Lindgren krijgen de meeste kinderen moeiteloos mee, al betekent zelf doen nog geen samen doen. Wiggle is een sterk voorbeeld van hoe goed een interactieve benadering bij kleine kinderen kan werken.

Festival 2 Turven hoog biedt rondom de voorstellingen meer uitdaging. Het Pieter Peuter Pad van kunstenares Diederike Smits werd al in 2006 in opdracht van het festival gemaakt, maar is de afgelopen jaren verder ontwikkeld. In een aaneenschakeling van telkens anders ingevulde vlakken kruipen, lopen en klimmen de kinderen over een grotendeels op de natuur geïnspireerd parcours met tal van tactiele ervaringen dat hoe verder de reis gaat steeds nieuwe verrassingen brengt.

Ook de installaties die studenten van de HKU maakten voor de verschillende wachtruimtes bij de theaterzalen behoefden geen uitnodiging.De witte sculptuur Ocelli van Roel Traa, Jasmijn Koning en Veerle van Dieren in samenwerking met Lotte van den Berg trok de kinderen als een magneet in een tent waarin met ze met led-licht en water konden spelen. Ook het enthousiasme waarmee menig kinderhandje een van de talloze deurtjes van de installatie Binnen buiten opende om te kijken wat zich daarachter bevond, kom je weinig tegen in de grotemensenkunstwereld.

Dat sommige kunstenaars zich misschien wel wat te veel inleven bij de peuters werd ook zichtbaar bij een enkeling, van wie het speelgoed beslist niet aangeraakt mocht worden. Lastig verenigbaar met de onderzoekslust van de doelgroep.

Foto: Saris & Den Engelsman (Kleur)