De oudejaarsconference is vanaf Wim Kan in de jaren vijftig vrijwel exclusief een mannenzaak geweest. Alleen Claudia de Breij heeft dat masculiene bolwerk een paar keer met succes bestormd. Daar komen nu met de Vrouwejaars in één klap tien namen van vrouwen bij. (meer…)
Geen Geert Wilders, Caroline van der Plas of Dick Schoof, geen grappen over het opgefokte asielbeleid of het imploderende NSC, maar een persoonlijke terugblik op het afgelopen jaar van het publiek en pittig fysiek amusement in de Bredase afsluiting van 2024 Klaar met het jaar.
Het publiek kreeg vooraf via de mail het verzoek om een voorwerp mee te nemen, waar het helemaal klaar mee is. Cabaretier Ruud Smulders die dit jaar uit de semi-anonimiteit trad met zijn lovend gerecenseerde show Rudiversum, waarvoor hij een Neerlands Hoop-nominatie kreeg, plukte uit de uitgestalde spulletjes wat voorwerpen, die op een rommelmarkt waarschijnlijk niet al te veel kopers zouden trekken. Degene die het geselecteerde voorwerp had meegenomen werd door Smulders met vrolijke kwinkslagen uitgenodigd om het bijbehorende verhaal te vertellen.
En zo hoorden we waarom mensen klaar waren met onder meer een stressbal, een plak chocola, een doosje pillen en een duimspalk. Niet alle verhalen waren even interessant, of zoals Smulders het verwoordt: ‘Je voelt je penis langzaam je lijf inkruipen.’ Maar uiteindelijk ging toch iemand met een smakelijk verhaal over een verkeersongeluk met ‘De Gouden Oliebol’ naar huis.
Ook van de artiesten naast Smulders kregen we geen maatschappelijke betogen voorgeschoteld, waar we misschien eind december op hadden gehoopt. De Vlaamse Pieter Verelst, die in 2016 de juryprijs op Cameretten won, greep in zijn eerste bijdrage deels terug op zijn niet al te geslaagde absurdistische show Ten aarzel. Later op de avond nam hij gelukkig revanche met een spectaculaire, acrobatische act met een plank, een attribuut waar ook de jongens van Kommil Foo in het begin van hun carrière furore mee hebben gemaakt.
Ook het explosieve trio Un, Dos, Stress had goed gekeken naar voorbeelden uit het verleden. In hun act met een losgeslagen ‘Catalaanse kraai’, zagen we de woeste aap Boris van Waardenberg & De Jong terug, die het publiek belaagde. Ook het rondcrossen op motortjes hadden we Wilfried de Jong al eens zien doen, maar Marco Lopes, Thijs van de Meeberg en Remy Evers geven wel een moderne draai aan de klassiekers.
Veel spektakel tot slot van breakdance collectief 155, dat bij de Olympische Spelen in Parijs, waar breakdance een nieuw onderdeel was, niet zou hebben misstaan.
Als amusementsshow is Klaar met het jaar een aardig experiment van het Chassé Theater, maar voor wie iets breder commentaar over het afgelopen jaar had willen horen, was het wel wat karig.
Foto’s: Rob ten Broek
Los van het grammatica-foutje, interessant die laatste zin.
“Als amusementsshow is Klaar met het jaar een aardig experiment van het Chassé Theater, maar wie iets breder commentaar over het afgelopen jaar had willen horen, was het wel wat karig.”
Tenzij ik het verkeerd begrijp staat er dus eigenlijk: “Voor wie wilde dat het iets anders was, was het dat niet”.
Een beetje als een recensie voor een openbaar zwembad eindigen met: “Voor wie liever naar het Rijksmuseum had gewild, hingen er wat weinig schilderijen”.
Als we willen dat kunst kan verrassen en innoveren dan denk ik dat we recensies moeten schrijven vanuit de poging van de kunstenaar in plaats van vanuit de verwachtingen/verlangens van de recensent.
De vergelijking van Roel over de verwachtingen klopt niet. Het is niet dat ik naar het Rijksmuseum wilde en in het zwembad terecht kwam. Ik kwam in het zwembad terecht en dat wilde ik ook, maar het verbaasde me dat er geen duikplank was en het maar 80 cm diep was.
(En het grammaticale foutje is er inmiddels uitgefilterd.)
Eh….ik neem in mijn vergelijking de duikplank terug, want in het zwembad van 80 cm diep is het wel verstandig dat er geen duikplank is. Maar het gebrek aan diepte was toch echt een tegenvaller.
Toen ik deze trailer zag verwachtte ik geen diepgang, jij dus wel?
https://youtu.be/goekTdThkRw
Dag Patrick,
Wat een leuke reactie! Altijd fijn als een gesprek over kunstkritiek mogelijk is.
Maar ook in uw variatie op de vergelijking lijken uw verwachtingen meer schuldig aan het tegenvallen van uw avond dan het werk zelf, nietwaar?
Om de vergelijking maar geforceerd door te duwen:
Was er reden om te vermoeden dat u naar een diep zwembad zou gaan? Of, ook interessant, bent u van mening dat zwembaden zonder diepte per definitie inferieur zijn?
Misschien is het zwembad niet bedoeld om kopje-onder in te gaan, maar gewoon gebouwd om even lekker in te pootjebaden. Moet een recensie dan niet focussen op de poging van de maker een potjebaad-bad te maken?
Ik ben benieuwd naar uw gedachten! Voelt u zich vooral ook vrij om deze metafoor te laten vallen en in te gaan op de inhoud.