Op een vierkant speelvlak van papier kunnen twee zittende mannen elkaar niet zien: een diagonale strook papier van een meter hoog verhindert dat. Lampjes zorgen ervoor dat ze elkaars schaduw wel kunnen zien. De mannen vinden elkaar na een tijdje natuurlijk. Het Noord-Italiaanse Teatrodistinto leeft zich in in de eerste ontmoeting tussen twee mensen.

Omdat het publiek ook laag zit, zien we eerst maar de helft van de voorstelling. Ik zit aan de kant van de man die met sinaasappels speelt. De ander bestaat alleen als schaduw.

De eerste contacten verlopen via geluid, en daarmee begint ook de communicatie: geklop beantwoordt geklop. Dan zien ze elkaars silhouet en neemt de nieuwsgierigheid nog toe. Via een scheurtje in de afscheiding gaat een envelop heen en weer, dan prikt er een vinger door een gaatje en uiteindelijk wordt de barrière geslecht. Mijn sinaasappelman blijkt een ruime kop groter te zijn dan zijn buurman.

Nieuwsgierigheid en angst vechten om voorrang. Het is enorm eng om met iets nieuws in contact te komen; je wilt het aanraken, maar durft het tegelijkertijd niet. Dat lijkt me erg herkenbaar voor jonge kinderen. De mannen tekenen een huis voor zichzelf, omdat ze hun domein willen afschermen en hun eigendommen veiligstellen, op een manier waarop achterbankkinderen op weg naar een verre vakantiebestemming dat soms ook doen.

Volgende contacten van de mannen verlopen via taal. De een spreekt een mengeling van Hebreeuws en Arabisch, de ander een soort Nederlands (lastig voor een Italiaan). Met gebaren, handelingen en tekeningen maken ze zich voor elkaar een beetje verstaanbaar, maar gemakkelijk is dat niet. De zin ‘Dit is mijn huis’ levert al meteen grote moeilijkheden op. Maar eten (sinaasappels tegenover pompoenpitten) is een smeermiddel. Uiteindelijk leren ze zich een beetje in elkaar te verplaatsen en laten ze samen een getekend dorp achter op de vloer.

De interessante performers Daniel Gol and Alessandro Nosotti spelen de voorstelling; naast hen was ook Laura Marchegiani betrokken bij het maken van de voorstelling. Om dat te weten te komen, moet je wel naar de Italiaanse site; het programmerende Festival De Betovering vermeldt het niet.

Kish-kush, bedoeld voor kinderen van vier tot tien (vier tot zeven lijkt me beter te kloppen), betekent zoiets als schets of kras. Dat klinkt slordiger dan de voorstelling in werkelijkheid is: een doordachte visie op hoe mensen elkaar ontmoeten, hoe communicatie verloopt en wat voor obstakels daarbij komen kijken. Grappig en tot nadenken stemmend tegelijkertijd.

Foto: Marco Caselli Nirmal