Haar voeten raken de aarde, tenen strekken uit, spieren zetten kracht om volledig greep te krijgen voordat ze langzaam verder gaat. Met een grote aandacht voor detail zet danseres Sarah Murphy haar eerste stappen in Kiraly, een nieuwe choreografie van Joeri Dubbe voor twee vrouwen. Murphy heeft vooralsnog de vloer voor zichzelf. Ze is een sterke performer, die moeiteloos de blik van de toeschouwer weet te vangen. Zo opent Kiraly krachtig.
Choreograaf Joeri Dubbe won inmiddels verschillende prijzen met zijn choreografieën en lijkt nu echt internationaal doorgebroken. Met het werk dat hij bij Korzo producties uitbrengt reist hij regelmatig naar het buitenland. Voor Kiraly wist hij coproducenten in Italie, Japan en Duitsland aan zich te binden. Eind deze maand gaat er nog een stuk van Dubbe in première, ditmaal in een programma van het Ballet National de Marseille dat deze zomer ook op Julidans te zien is.
In het duet Kiraly onderzocht choreograaf Dubbe de impact die technologie lijfelijk op het menselijk bestaan heeft. Tegenover de aardse, soms bijna dierlijke verschijning van Murphy, die zich later op haar knieën en met gebalde vuisten voortbeweegt, voegt zich na een tijdje Carolina Mancuso, een als cyborg uitziende figuur, mechanisch als een marionet.
Tegen de losse, vrolijk gekleurde jurk en de lange vlecht van Murphy steekt het nauwsluitende zwarte pak van Mancuso met scherpe lijnen en de hoge laarzen sterk af. Op het eerste gezicht zijn het twee uitersten, met bewegingen met verschillende intenties. Toch hebben de hoekige en scharnierende ledematen van Manusco tegenover de vloeiende van power overstromende Murphy in hoofdlijnen meer gemeen dan je zou denken. Gaandeweg wordt het onderscheid ook kleiner, zeker als de cyborgdanseres de jurk aantrekt.
In de soundscape heeft componist Antonin Comestaz verschillende songs als Hunter en All is Full of Love van Björk gemixt. Net als is de dans is hierin ook contrast te horen tussen de elektronische klanken en de pure stem van de zangeres. Het decor wordt gevormd door een serie in hoogte oplopende lampen die een cirkel op de vloer vormen, een mooie vondst.
In Kiraly heeft Dubbe een duidelijke dramaturgische lijn aangebracht. Langzaam maar zeker worden de verhoudingen afgetast. De cyborg verandert, poogt dichter tot menseigen kwaliteiten te komen. Murphy, inmiddels in een eenvoudig wit topje en broekje, wordt met steeds lossere lange haren steeds wilder. Zo maken beide danseressen een duidelijke ontwikkeling door. Met de uitvergroting van de twee verschillende types roept Dubbe allerlei vragen op. Als de cyborg dat wat ons tot mens maakt omarmt, is het nog maar de vraag hoe de verhoudingen komen te liggen.
Het vooruitgangsdenken krijgt met een simpele ingreep een mooie duiding. Er wordt een vlam aangestoken waardoor de echte vrouw gefascineerd raakt. De verwondering over de ontdekking van vuur had immers minstens zo’n grote uitwerking op de mens als recente vindingen in het tijdperk van de technologie.
Foto: Joris-Jan Bos
