Het ziet er niet rooskleurig uit voor de mens op deze aarde. Klimaatverandering, uitstervende diersoorten, ongelijke verdeling van middelen en rijkdom. De mens heeft er een potje van gemaakt, en de figuurlijke ‘doomsday clock’ telt af naar een onvermijdelijke ramp. Iona&Rineke buigen zich in hun voorstelling met de veelzeggende titel Kill All Kids over een mogelijke oplossing.
Te midden van zoete pastelkleurige stellages gaan Iona Daniel, Rineke Roosenboom en muzikant Jonathan Bonny – gekleed in zwarte pakken en met uitbundige pastelkleurige grime – een science fiction-achtig gedachte-experiment aan met het aanwezige publiek. Daarbij worden van meet af aan de trukendozen van het theater, retoriek en fictie vakkundig opengetrokken.
Iona en Rineke profileren zich direct als de ‘good guys’ door fragmenten uit hun kinderdagboeken voor te lezen. Daarin spreken ze op een naïeve, kinderlijke manier hun verontwaardiging en verdriet uit over de oneerlijke manier waarop de dingen in de wereld verdeeld zijn. Dat ze zich op deze manier als sympathieke karakters profileren steken ze niet onder stoelen of banken: ‘We zijn hiermee begonnen om jullie sympathie te wekken. Zoals dat ook gaat in documentaires over seriemoordenaars.’ Het zet de toon voor een gelaagde voorstelling waarin Iona en Rineke hun publiek meesterlijk manipuleren en die manipulaties tegelijkertijd zichtbaar maken en onderuit halen.
In hun gedachte-experiment gaan Iona en Rineke langs bij een organisatie die hen van hun reptielenbrein ontdoet en zo in staat stelt om louter nog rationeel te denken. Een commissie die zich bezighoudt met het afwenden van het einde van de mensheid vraagt het duo om raad. Hoe valt de aarde nog te redden? Hoe voorkomen we dat de mensheid bij een akelige ramp uitsterft? De twee jonge vrouwen zijn unaniem in hun oplossing, namelijk sterilisatie van de mensheid. Ze hebben er zelfs een concreet plan van aanpak voor: verspreid een dodelijk virus over de wereld en zorg ervoor dat het felbegeerde vaccin de mensheid steriel maakt.
Iona en Rineke geven hierbij toe dat hun voorstel wellicht wat ethische haken en ogen kent, maar ontvouwen tegelijkertijd een argumentatie waartegen het moeilijk weerstand bieden is. Soms schertsend, dan weer belachelijk, maar tegelijkertijd bloedserieus en overtuigend. Waarom zouden we ons als mens zo nodig moeten voortplanten? Zijn de mensen die er al zijn dan niet genoeg? Wat op het eerste oog een dystopisch toekomstbeeld lijkt, blijkt stiekem een utopie.
De tekst van Iona Daniel en Rineke Roosenboom, die zich via de nieuwe makerssubsidie van het FPK onder de vleugels van Orkater ontwikkelen, is scherp, geestig, ontregelend en sterk opgebouwd. De regie van Alexandra Broeder vertaalt deze scherpe tekst in een even ontregelende theaterervaring, en de bevreemdende elektronische muzikale contrapties van Frank Wienk – zoals speelgoedobjecten die door een speaker tot trillen worden gebracht – maken de voorstelling tot een futuristisch en intrigerend geheel.
Foto: Ben van Duin
