Kiemkracht leert ons hoe belangrijk duurzaamheid is en hoe gevaarlijk het smeltende ijs bij de Noordpool. Maar op Spitsbergen, waar levendige zaadjes wachten tot ze mogen ontkiemen, is de redding nabij. De familievoorstelling is grappig en leerzaam voor jong en oud, maar zonder kinderen in het publiek verliest het aan kracht.
Achter een bureau doodt een veiligheidsbeambte in blauw kostuum de tijd met kruiswoordpuzzels. Om hem heen staan de plastic kratten hoog opgestapeld. Middenin de ruimte staat een zware kluisdeur die de man nauwgezet bewaakt.
Het publiek, dat eveneens op plastic kratten zit, weet wat er in die kluis bewaard wordt, want voorafgaand aan de voorstelling Kiemkracht kun je in een mini-expositie de documentatie lezen. De voorstelling is geïnspireerd door het eiland Spitsbergen, niet ver van de Noordpool, waar in een bunker samples van alle zaden en granen in de wereld worden bewaard. Stel dat het mis gaat en er een meteoriet inslaat op aarde, of er komt een gigantische overstroming door de stijgende zeespiegel, dan is het mogelijk uitgestorven plantenrassen nieuw leven in te blazen met het ingevroren zaad.
Na een succesvolle serie op Oerol speelt op het Over ’t IJ festival een nieuwe serie van de coproductie tussen locatiegezelschap PeerGrouP, jeugdtheatergezelschap Het Houten Huis en regisseur Gienke Deuten van Gouden Haas. Maar de nogal troosteloze locatie, die aan een parkeerterrein doet denken, is niet ideaal. Ook doordat de voorstelling in de avond speelt en er op een handvol kinderen na alleen volwassenen op afkomen, duurt het even voordat de familievoorstelling op zijn plek valt. De openingsscene met de twee ijsberen die het publiek de groene tent in leiden, is zonder kinderen een beetje geforceerd en kinderachtig. De entourage met de beambte die de kluis en kratten met zaadjes bewaart, is voor goed geïnformeerde volwassenen te voorspelbaar.
Toch blijkt Kiemkracht een geslaagde poging om een idealistische boodschap over duurzaamheid voor jong en oud in een geestige vorm te gieten. De voorstelling speelt in een groene tent zonder dak waardoor de blauwe lucht met witte wolken daarboven aan een poollandschap doet denken.
De zaadpersonages kunnen niet wachten tot ze eindelijk mogen ontkiemen en voeren met trillende vingers hun komische kiemdansjes op. De energieke bewegingstaal van de mimespelers met hun grote groenige hoeden in allerlei vormen is een geloofwaardige verbeelding van planten in de dop. Tussendoor komen er op Spitsbergen vanuit alle windstreken half bevroren mensen aanwaaien met nieuwe onmisbare zaden. De tijd dringt, want grote stukken ijs op de Noordpool verdwijnen al in zee. Met als hoogtepunt het wanhopige personeel van SuperMark dat geen levensmiddelen meer heeft om te verkopen. Hun parodie op supermarktreclames en slapstickgevechten om een laatste pot worteltjes werken op de lachspieren.
Op het radionieuws horen we hoe de zeespiegel door het smeltende ijs verder stijgt en een groeiend aantal continenten onder water is komen te staan. In Parijs kun je zwemmen rond de top van de Eiffeltoren en ook rondom de groene tent begint het water al te klotsen.
Naar het eind toe wordt Kiemkracht steeds verrassender en minder uitleggerig. Het supermarktpersoneel vaart goed getimed weg in een act met een rubberboot en uit de kluis groeien in een filmisch beeld de ontkiemende tentakels naar buiten. Aan het slot krijgt het einde der tijden een romantische draai.
Foto: Ilja Lammers
