Terwijl in Carré de wereldtop van het circus het theater aan de Amstel domineert tijdens het Wereldkerstcircus, presenteert het (minder prestigieuze, maar gezelligere) Kerstwintercircus bij de collega’s van het Partkheater in Eindhoven vooral winnaars van talentenjachten (America Got talent, Africa Got Talent). En een wereldberoemde Tikstok-ster, die zich aan haar haren aan een ring vastknoopt en vuurspuwend door de lucht zweeft. En waar Carré een circusprogramma met grote hoogtepunten en diepe dalen programmeerde, is het Parktheater wat gelijkmatiger: Eindhoven stelde een jubileumeditie zonder echte uitschieters samen.
Het duurt dan ook even voordat de voorstelling – met Arjan Smit als aimabele, zij het enigszins kleurloze spreekstalmeester – op stoom komt. De acrabotiekact van het trio Strong Women is knap uitgevoerd maar ook enigszins kabbelend, het is geen opening die de toeschouwer meteen omverblaast. Hetzelfde geldt voor de daaropvolgende artiest: Tony Frebourg houdt uiteindelijk vier diabolo’s in de lucht in een fijne, strakke show, maar eerder zou je deze act verwachten als moment van lucht tussen twee adembenemende, verstilde acts in.
Dan is het al de beurt aan de wankelende clown Toto Castiñeiras, voor zijn eerste van in totaal drie acts. Hij trapt af met een uitgekauwde en voorspelbare pantomime waarin hij een toeschouwer uit de zaal meeneemt op pseudo-romantische auto-date. Het is niet zo slecht als zijn tweede act, een inspiratieloze goochelparodie waarmee hij vlak voor het einde van de eerste helft het publiek verveelt, maar heel verheffend is het ook niet.
De haarhang-act van Chloe Jayne Walsh brengt welkome verstilling aan, al is het jammer dat het zo snel alweer voorbij is. En haar vuurspuwen voelde als onnodig imponeren, een toevoeging die niet bijdroeg aan de eigenlijke schoonheid van haar act, eerder afleidde.
Pas als we al ruim in de eerste helft zitten, toont Stefan Dvorak op de rola rola waar het Winterkerstcircus zo goed in is: Dvorak vindt plezier, vakmanschap, spanning en ontlading in een goed opgebouwde balansact. Het Finse trio Wise Fools sluit de eerste helft af met een verstilde trapeze-act.
De tweede helft zit qua opbouw wat beter in elkaar. De Flying Baikonur openen met een feestelijk trapezenummer, waar overigens flink misgegrepen werd, maar dat neemt niet weg dat ze de toon zetten voor een energiek en meer enerverend deel van het programma. Jammer dat het afbouwen ongeveer even lang duurde als het act zelf: waarom geen leuke clownsact op deze plek, in plaats van een niksig nummer van live-orkest The Slampampers?
Gelukkig brengt de Zweedse jongleur Johan Wellton vaart en plezier terug in het programma, met een tegelijk knappe en hilarische show vol publieksinteractie en confetti, van een zichtbaar genietende Wellton die, toewerkend naar een imponerend hoogtepunt, en passant nog even met zijn moeder belt, waarna ook zijn telefoon tussen de jongleerballen de lucht in gaat.
Vervolgens schitteren de Bello Sisters met hun uitstekende grondacrobatiek vol handstanden, kopstanden en liften. Toto doet een laatste poging in een potentieel grappige, maar veel te lang uitgesponnen filmopname-pastiche, waarin hij mensen uit de zaal veel te ingewikkelde instructies geeft. Hij moet het keer op keer vooral hebben van het belachelijk maken van mensen uit de zaal, wat bij zijn eerste optreden al wat makkelijk en flauw aanvoelde, maar in act nummer drie ronduit vervelend wordt.
Gelukkig revancheert het Kerstwintercircus op de valreep met de acrobaten van groep Sans Frontiers, die afsluiten met een feestelijke acrobatiekact waarin ze vol vaart en plezier een flink aantal menselijke torens bouwen.
De vijftigste editie van het Kerstwintercircus is zo al met al wat aan de tamme kant, maar heeft genoeg te bieden voor een fijne en afwisselende circusvoorstelling voor de hele familie.
Foto: Inge van Beekum
