Kerst in de Komedie

Bij The Boss denken we natuurlijk in de eerste plaats aan Bruce Springsteen, maar volgens Sanne Wallis de Vries zou die titel ook heel goed op Diana Ross kunnen slaan, de ‘working mom’ met een geweldig repertoire. De muziek van Diana Ross (van The Supremes tot haar discorepertoire), met fijne liedteksten van Sanne Wallis de Vries vormt de belangrijkste pijler onder Kerst in de Komedie.

Het liefst noemt Sanne Wallis de Vries de productie die vijf dagen in De Kleine Komedie staat (en dan plaats moet maken voor Dolf Jansen, de traditionele jaarsluiter in dat theater) ‘een poging tot kerstrevue’. Die relativering is wel terecht, want het is een enigszins moeizame avond, ondanks de kwaliteit van dit trio dat in 2014 met elkaar heeft gespeeld in de macabere musical Sweeney Todd van Stephen Sondheim.

Dat het nogal stroef gaat komt zeker niet door de bijdragen van een selectie van het ZO! Gospel Choir, want die in spierwit gestoken groep flonkert elk moment dat ze met een Nederlandstalige versie van een Diana Ross-kanjer de zaal in de fik zetten, gesteund door een net zo’n bruisend trio op piano, bas en drums.

En nee, het ligt ook niet aan de aankleding. De hoepels van verschillende grootte bewegen magisch door de lucht alsof het mysterieuze planeten in het heelal zijn of moderne kerstboomversieringen, en de gifgroene korte glitterjurkjes voor de drie spelers ogen buitengewoon feestelijk.

Nee, daar ligt het allemaal niet aan dat de avond maar mager scoort. Het is Wallis de Vries niet gelukt om de juiste scherpte in de gesproken teksten te krijgen. Het uitgangspunt is veelbelovend: er zijn aanwijzingen dat het heelal krimpt, en zou dat voor de leefwijze van de mens niet een aardig voorbeeld kunnen zijn. Een stapje terug, de boel omdraaien, zodat de groep die nu aan de onderkant klem zit in een vergiet, waar alle geluk doorheen sijpelt, wat meekrijgt van de voorspoed van de anderen, die zo comfortabel genieten in hun warme bad. Maar de uitwerking rammelt, is te onsamenhangend en ontbeert humor.

Om in de kerst- en Scroogesfeer te komen vertellen Doris Baaten, Gable Roelofsen en een onverwachte gast hun verhaal als geesten van het verleden, heden en toekomst. De ingrediënten van die verhalen (Limburgse jeugd van Baaten, Indo-achtergrond van Roelofsen en een jeugdige comedy-blik op de toekomst van nummer drie) zijn dik in orde, maar prikkelen weinig. Het blijft mat. Ook de ‘jazzballetoefeningen’ met de zaal komen, ondanks het enthousiasme op het podium, niet echt van de grond.

Oh ja, dat duet waarin de kinderloze Baaten en Roelofsen elkaar vinden is echt top, net als het lied waarin Wallis de Vries haar bewondering voor Diana Ross bezingt, de vrouw die kracht uitstraalt en niet over zich heen laat lopen. Maar die plusmomenten kunnen toch niet voorkomen dat we minder feestelijk dan gehoopt de zaal verlaten.

Foto: Bob Bronshoff, De Kleine Komedie