‘Een kus op een  mannenhoofd, weet je hoe vies dat is?’ De reacties van de opgewonden kleuters in de overvolle zaal van Huis aan de Werf tijdens het Tweetakt Festival zijn ontnuchterend en hilarisch. Keik is een recente voorstelling van theatergezelschap 4Hoog uit Gent dat al vijftien jaar voorstellingen maakt voor kinderen. De laatste jaren verbindt het gezelschap zich met nieuwe kunstenaars zoals filmmaker en regisseur Jonas Baeckeland. 

Op de set staan twee met oud hout beklede piano’s. Ze worden bespeeld door twee muzikanten, die met regelmaat ook meespelen. Keik is een visueel spel waarin animaties worden afgewisseld met live spel en live projecties. De voorstelling begint betoverend met een combinatie van animatie en schimmenspel en al verwacht je het niet, de kinderen (Keik is een 3+ voorstelling) hebben heel goed door dat het zwarte meisje achter het scherm staat. Er wordt luid over gediscussieerd.

Op het hoofd van het meisje zit een vlindertje, het zijn de twee wapperende handen die zijn overgebleven van haar geprojecteerde tegenspeler. De vlinder wordt een vogel en er verschijnt een boom met een appel, een appel die in ‘het echt’ een ei blijkt te zijn. De twee geliefden en het ei zijn de rode draad in een continue veranderend decor, dat bepaald wordt door animaties. Rondom de boom groeien bloemen, het wordt zomer en het stel danst de tango.

Tijdens een deels geprojecteerde en live gespeelde zoektocht is de jongen naar het meisje op zoek in een bebladerd herfstbos. Het is een moment in de voorstelling waarbij de kinderen actief participeren. Dan wordt het winter en krijgen de vier spelers in de animatie dikke jassen en dassen aan. Even later verschijnen ze in diezelfde jassen op het toneel, met het ei dat nog steeds niet is uitgekomen. Een klein drama ontpopt zich.

Leuk is de vondst met het nestje, een pruik die uitkomst biedt als het ei moet worden uitgebroed. Keik kent prachtige animaties die aanvankelijk fantasievol zijn maar uiteindelijk blijven steken in het clichéverhaal van twee geliefden. Op de techniek en de vormgeving is niets aan te merken, vloeiend zijn de overgangen van het live gebeuren naar de projectie en andersom. Keik is alleen wat voorspelbaar. Ver voor het einde wordt dat bevestigd en roept een bijdehand meisje luid: ‘Het is nu toch bijna afgelopen.’