In Keetje vraagt regisseur Karina Kroft met ‘onschuldig’ seksisme aandacht voor oppervlakkige vrouwenrollen in het theater, vooral die in ‘moderne’ bewerkingen van klassieke stukken. 

Keetje (Sarah Bannier) is het hopeloos verliefde meisje (15 jaar oud) uit het stuk Kätchen von Heilbron van schrijver Heinrich von Kleist. De Paradevoorstelling voert een regisseur (Rein Hofman) op, die zich in zijn bewerking vooral richt op het verhaal van ridder Vom Strahl (Christopher Parren), de grote heldhaftige liefde van Keetje. Hoewel de originele tekst minstens 28 personages heeft en er nu maar twee acteurs zijn, vindt hij de enige actrice in het stuk geen enkele dubbelrol waardig.

Krofts Keetje is een aanklacht tegen de marginale, vaak oppervlakkige vrouwelijke personages en casting, tegen regisseurs die liever stoere, heldhaftige ‘mannenverhalen’ uitdiepen. De zorgvuldige opbouw van de ‘onschuldige’ seksistische grappen en uitspraken in de voorstelling, maakt het publiek ongemakkelijk bij de groeiende onderdrukking van actrice Bannier. Het is onmogelijk om deze voorstelling gezien te hebben zonder je te ergeren en soms een beetje te schamen voor je eigen lach.

En dat is maar goed ook. Want hoe flauw de grappen soms ook zijn, de boodschap is duidelijk. Keetje verdient meer, Sarah verdient meer, de vrouwelijke rol in het theater verdient meer. De manier waarop er in Keetje wordt omgegaan met dit gegeven is soms plat, maar de regie van Kroft etaleert de ongelijkheid op een verrassend laagdrempelige manier.

Met behulp van Beyoncé verovert Bannier uiteindelijk haar positie op de voorgrond. Het beeld is krachtig, maar voelt te kort als een echte overwinning. Keetje krijgt helaas niet de kans om haar oppervlakkige rol in het verhaal om te gooien. Het maakt de boodschap minder sterk, maar deze voorstelling zeker niet minder vermakelijk of relevant.

Foto: Tom Sebus