De leden van Club Gewalt doen er alles aan om u een fijne avond te bezorgen. De vijf gastvrouwen heten je enthousiast welkom, roepen je tot vervelens toe op om mee te doen en komen om de haverklap in het Engels vragen of je je wel amuseert. Zoiets kan ook averechts uitpakken. Lach of ik schiet.

De grote zaal van het Compagnietheater is ingericht als een modieuze nachtclub. Alles en iedereen die er werkt is in het wit en er staan witte plastic stoeltjes en tafeltjes rondom het podium en de catwalk. De show duurt meer dan twee uur en is een snelle opeenvolging van een groot aantal acts. Er is een veiling van een schilderijtje dat net op het podium is geschilderd. Er is een modeshow, het publiek wordt uitgenodigd om een karaoke-duet te zingen op liedje naar keuze. Er is een onverstaanbare voordracht op harde muziek van iets van Jack Karouac. De vijf gastvrouwen en de drie gastheren zitten geen moment stil, flirten en dansen met het publiek, en wijzen er regelmatig op dat de bar open is.

Karaoki Kanye is een avondje good clean fun. Hoewel het geheel soms een doorgesnoven indruk maakt, blijven drugs en dronkenschap buiten beeld. De grappen kun je aan je moeder doorvertellen en ook de striptease stopt ver voor het zicht van de haven. Als de muziek niet zo hard was, zou het programma heel goed op een familiecamping gedraaid kunnen worden.

Clubleider Amir Vahidi heeft een prettige uitstraling en het overwicht om de club naar zijn hand te zetten. De vijf vrouwelijke leden hebben dat maar heel zelden. Ze zijn het grootste deel van de tijd onderling inwisselbaar doordat ze allemaal dezelfde lange pruik dragen en gekleed zijn in dezelfde stocking met wit jasje erover. Vaak staan ze elk op hun podiumpje verspreid onder het publiek en zingen en dansen dat het een aard heeft.

Door al die opdringerigheden, aanmoedigingen en platte karaoke-optredens zou het je bijna ontgaan dat Club Gewalt erg goede muziek maakt. Laat die opgelegde vrolijkheid voor wat ze is en let op de muziek. En die is leuk en fijn. Er is een soort van clublied ‘Tap the Bag’ of ‘Tab the Back’, van de Amerikaanse arrangeur Henry Vega, dat een paar keer wordt gezongen en gerapt. Ondanks de ongedwongen, ogenschijnlijk chaotische setting wordt dit lied door alle acht leden van de club samen goed en ook leuk vertolkt. En zo is er meer muziek waar je blij van wordt. Tussen alle witte spullen op het podium is een paar keer het gezicht Kanye West te zien, de Amerikaanse rapper, songmaker en producer door wie Club Gewalt zich heeft laten inspireren en enthousiasmeren.

Een van de andere verrassingen is wanneer Annelinde Bruijs zonder pruik en met een accordeon het nummer ‘Een vriend’ van André Hazes ten beste geeft waarbij haar collega’s er met hun hakken op de grond een nieuw ritme en een nieuwe schwung aan geven. Het goed op elkaar ingewerkte collectief is verantwoordelijk voor nog meer muzikale en theatrale vondsten. Als de avond dan uiteindelijk wordt afgesloten met het meerstemmige Magnificat van Arvo Pärt zijn uiteindelijk ook verstilling en ingetogenheid aan bod gekomen.

Foto: Casper Koster