Een half jaar geleden, twee weken voordat haar tweede solovoorstelling Waar in première zou gaan, kreeg Kiki Schippers een zwaar auto-ongeluk, waarin ze twee ruggenwervels brak. Het ongeluk vormt niet alleen een keerpunt in haar leven, maar ook in het programma. Wat aanvankelijk een kabbelend, uitwaaierend relaas met een paar mooie uitschieters was, wordt vanaf dan een verstild, kwetsbaar en oprecht verhaal waarin ze wordt geconfronteerd met haar afhankelijkheid. (meer…)
Je gaat in je stoel ergens op rij 14 toch ernstig aan jezelf twijfelen. Want waarom moet je voortdurend grinniken, soms zelfs hard lachen om twee jongens die een bak meligheid over je heen gooien die je bij willekeurig welk ander cabaretgezelschap zou afdoen als ‘infantiel’, ‘schoolcabaret’, ‘lolbroekerij’ of ‘flauwekul’. Kamps & Kamps komen ermee weg. Omdat ze de uitvinders ervan zijn. Wie naar voorstellingen van Tim en Wart Kamps gaat, weet wat er wacht.
‘Onzin op een stokkie’ zei wijlen cabaretier Bert Klunder altijd als hij weer iets had gezien dat volgens hem niks met cabaret had te maken. De Rotterdamse tweelingbroers, sinds een aantal jaren zonder hun vriend Bor Rooyackers op het podium, hebben van die onzin op een stokkie een kunst op zich gemaakt. Soms is het superieure onzin, soms tenenkrommend vanwege de zouteloze humor en de uitvoering en vaak is het volgens henzelf ‘genant’. Het is altijd ontregelend, chaotisch en meestal zonder enige diepere betekenis.
Voor Kamps & Kamps 1 werden ze in 2010 gelijk genomineerd voor de VSCD-cabaretprijs Neerlands Hoop. Omdat ze daarin – naast de gebruikelijke krankzinnige slapstick – opvallend persoonlijker waren dan voorheen en hun relatie als tweelingbroers beter konden uitventen. Die confrontaties zijn in Kamps & Kamps 2 teruggebracht naar het niveau van de superieure en de schlemiel, de pestkop en het slachtoffer. Beetje jammer.
Het bedenken van een programma en de lol daarbij, lijkt voor beiden al voldoende bevrediging te zijn. Dat ze er behoorlijk volle zalen mee trekken, lijkt een mooi meegenomen bijzaak. Kamps & Kamps 2 laat de nachtmerrie van de kleine Wart zien: dat hij moet optrden met zijn broer Tim. Hj komt in allerlei gedaantes terecht in de talkshow van zijn broer die last heeft van grootheidswaan: als Wart zelf, als de mode-ontwerper Karl Lagerfeld en als God. Een voice-over bij een documentaire over koekjes bakken gaat zijn eigen gang, de autocue gaat veel te langzaam, ze spelen hun eigen privéversie van ‘Over de streep’ (‘please cross the line if you ever been beaten by your brother’) en het publiek krijgt weer een hilarische rol als het aan het einde de microfoon mag doorgeven en vragen mag stellen.
Ze geven zowaar ook nog wat moraal mee, aan het slot: ‘Alles wat je bang maakt, heb je zelf bedacht.’ Bij elk ander cabaretprogramma zou je dan zeggen: gemiste kans, werk dat dan beter uit! Maar Tim en Wart zijn je schoolvriendjes die in de gymzaal hun cabaretactje opvoeren: je ziet heus wel dat er van alles aan mankeert, dat sommige sketches eigenlijk nergens op slaan, maar ja… het zijn je vriendjes. Irritante gastjes, maar vaak onweerstaanbaar grappig.
foto: Merlijn Doomernik
Hoewel ik een groot liefhebber ben van cabaret, van geëngageerd tot totaal onzinnig, is het de gebroeders Kamps niet gelukt mij vanavond, in Theater de Naald in Naaldwijk, ook maar één glimlach te ontlokken.
De voorstelling deed me nog het meest denken aan een toneelstukje op de basisschool (in vijf minuten op de gang in elkaar geflanst). Alleen hebben kinderen van die leeftijd over het algemeen meer gevoel voor humor.
Moppen die zo oud zijn dat Methusalem er zich voor zou schamen. De “op hol geslagen voice-over” en de “microfoon met een eigen leven “heb ik al gezien in de Kentucky Fried Movie (1978) en ook met het “verkeerd vertalen” heeft Fons Jansen ons in de vorige eeuw al vermaakt. De Teringtubbies van Bart (niet te verwarren met Wart) waren destijds wel even begrijpelijk maar vele malen geestiger dan de “Geluksslak” van de Kamps’.
De onzin is niet onzinnig genoeg, de grappen zijn niet leuk, de verhalen verrassen niet en het ontbreekt de heren volledig aan zowel de taalacrobatiek, scherpte of gevoel voor actualiteit, als aan mimiek of motoriek die normaal gesproken het publiek tot lachen brengt.
Met plaatsvervangende schaamte (zoiets schotel je een betalend publiek toch niet voor) en kromme tenen verlieten wij de zaal. Vandaag hoorde ik Lange Frans op RTL-Z verklaren dat bij hem ontevreden klanten hun geld konden terugkrijgen. Dat zal er bij deze heren wel niet in zitten…
Toch hadden we geluk! Hoewel we al besloten hadden na de pauze niet naar onze plaatsen terug te keren, bleek de voorstelling na vijf kwartier (zonder pauze) al te zijn afgelopen. Scheelt toch weer een daad van protest en een genant gat in de zaal.
Ongeloof, en na drie kwartier wachten op de eerst lach heb ik het opgegeven! Na krap vijf kwartier was het over! Gelukkig! Voor dat het doek viel hebben 4 mensen zich niet kunnen bedwingen en hebben de zaal verlaten. Ik weet nu wat plaatsvervangende schaamte is. Kan iemand mij uitleggen wat er dan wel leuk is geweest?
Gezien dinsdagavond 2 oktober Orpheus Apeldoorn voor een handjevol mensen.
PS ons geld hoeven we niet terug! Laten ze dat spenderen aan het kopen van echt goede grappen!
ik vond het een hele leuke voorstelling. mensen kunnen wel allemaal commentaar gaan geven, maar laat ze er zelf maar is gaan staan!! stelletje zeurpieten!
Afgelopen weekend geweest en t viel me vies tegen. 1 of 2 keer gelachen maar voor cabaret was het een dikke onvoldoende. Vrij hoog bonte avond gehalte. Voor mij geen 2e keer.