Is Kaatje Kooij een slechte moeder? In Kaatje Kooij’s Stand-up Show: De Musical geeft Kooij na haar zwangerschapsverlof een inkijkje in haar gezinsleven met twee jonge kinderen en haar vriend. In een koortsige vertelling stapelt de bizarre ellende zich op en krijg je een beeld van de mentale uitputtingsslag van de zogenaamde ‘tropenjaren’.
Ze laat zich cynisch aankondigen door een buikspreekpop-MC, genaamd Gerrit. In de regie van Sofie Kramer is het vooral niet de bedoeling om Gerrit echt tot leven te wekken, want Kooij is net opzichtig het podium opgeslopen, heeft de pop kermend op haar hand gehesen en doet geen moeite haar mond af te schermen als ze zijn woorden voor hem zegt. Kooij heeft geen vrienden meer, grapt hij, sinds ze moeder is, is ze altijd alleen. Als ze haar set begint, geeft ze hem aan een man op de eerste rij: ‘Kan jij heel even op mijn zoon letten?’
Met warrig, vochtig haar, scheve mond en kleine, paniekerige ogen lijkt Kooij rechtstreeks uit haar eenzame gezinssituatie het theater in gelopen te zijn. In de half uur durende ‘stand-up show – de musical’ biecht ze een aantal ingewikkeldere ervaringen op uit dit bestaan.
We horen onder andere hoe een emmer vol plas door de kamer vliegt met de uitsmijter ‘wat denk je dat ik ben, een slechte moeder?’, of wat het losmaakt om je eigen sexy kont via het zwart-witschermpje van de babyfoon te aanschouwen. Ook is in liederen plaats voor de minder grappige dingen: een pijnlijke poging te genieten van seks met haar vriend of frustratie over hoeveel je als jonge moeder moet geven aan je kinderen.
Een leuke vondst in een nummer daarover, is dat het is opgebouwd met het zachte zoemritme van de borstpomp. Die zoemt altijd in hetzelfde ritme, maar elke stand is een halve toon hoger of lager dan de vorige. Kooij is niet helemaal toonvast in de onlogische borstpomp-toonladder, maar dat doet niks af aan het effect van het nummer. Het is de eerste muziek van de musical, gecomponeerd door geluidsontwerper Roos Pollman. De grillige, vervormde geluiden brengen mooi de slapeloze, licht-psychotische belevingswereld over van deze jonge moeder.
De voorstelling lijkt door die combinatie van biecht en emotionele binnenwereld een tikkeltje verder te gaan dan de doorsnee tropenjaren-verhalen, waarover jonge ouders vermoedelijk veel achterhouden. Gelukkig voor aspirerende ouders heeft ze een lief, relativerend einde met Gerrit, waardoor je je eigen conclusies kunt trekken over wat iemand een goede moeder maakt en waarom ze het allemaal toch doet.
Foto: Isabelle van Putten
