In Jong en veelbelovend neemt zanger en tekstdichter Jan Rot ons mee naar de jaren zeventig. Hij wisselt persoonlijke herinneringen af met bekende seventies-hits waarop hij Nederlandse teksten heeft gemaakt. Zijn conclusie: ik mag dan wel ouder zijn geworden, ik voel me nog altijd zeventien.
Behalve een gitaar en een simpel keyboard wordt het toneelbeeld vooral bepaald door een grote foto van een jonge Jan Rot in een strakke, zwarte onderbroek, gemaakt door Anton Corbijn. Rot staat ergens in een tent, vermoedelijk op een muziekfestival, met naast hem twee gitaarkoffers en een paar gympies. Het is een stoer maar ook aandoenlijk beeld dat het decor vormt van een muzikale voorstelling waarin persoonlijke geschiedenis en muziekgeschiedenis samenkomen.
Rot weet de sfeer van de jaren zeventig levendig op te roepen: Toppop met Ad Visser, de finale van het WK voetbal 1974 tegen Duitsland en de dood van Elvis, ze komen allemaal voorbij. Bovendien weet Rot zijn kennis van de muziekgeschiedenis mooi te verbinden met zijn eigen herinneringen aan de seventies, de jaren waarin hij, als middelbare scholier en jongvolwassene, zijn eerste stappen in de muziekwereld zette.
De anekdotes die Rot vertelt zijn heel vermakelijk. Hij heeft het over zijn eerste liefde, zijn voornemen om te stoppen met school omdat hij toch de muziek in zou gaan en over zijn ontmoeting met de frontman van de Sex Pistols, aan wie hij zich voorstelde als Johnny Rotten en die hij op die manier aan een artiestennaam hielp.
Als zanger is Jan Rot niet bijzonder sterk. Hij heeft een flinke aardappel in zijn keel en ook zijn gitaar- en pianospel is tamelijk slordig. Hij moet het vooral hebben van zijn enthousiaste performance en zijn spitsvondige teksten. Rot staat bekend om zijn inventieve vertalingen, of hertalingen zoals hij zelf liever zegt, van bekende liedjes, van pop tot klassiek. Met zijn hertalingen brengt Rot nieuwe teksten, die vaak op een verrassende manier afwijken van het origineel.
Die teksten zijn over het algemeen grappig en goed verzorgd. Rot weet de onbeholpenheid van het Nederlands op een komische manier in te zetten. ‘It will be lonely this Christmas / Lonely and cold’ vertaalt hij als ‘Het wordt weer klote met Kerstmis / Klote en koud’ en Fire van The Pointer Sisters wordt Tering.
Jammer genoeg zitten er ook mindere liedjes tussen, zoals een wel erg sentimenteel lied over zijn te vroeg gestorven moeder en hier en daar een tekst die wat al te gekunsteld vertaald is, zoals Hopelessly devoted to you (Een tragische relatie met jou).
Uiteindelijk ligt de kracht van de voorstelling in de herkenbaarheid en de persoonlijke verhalen. Die verhalen schetsen niet alleen een mooi tijdsbeeld, maar snijden ook een diepere thematiek aan: de thematiek van het ouder worden maar van binnen jong blijven.
De gympies die op de foto te zien zijn, draagt Rot ook op het podium. Want hoe oud hij ook wordt, hij voelt zich nog altijd zeventien.
Foto: Jaap Reedijk
