Mooi klote is het wel, dat een Arnold Schwarzenegger, Brad Pitt of Daniel Radcliffe met alle eer strijkt, terwijl hun stuntdubbel er bekaaid afkomt. Voor eeuwig de tweederangsacteur, de man of vrouw die, ergens op de aftiteling, vluchtig wordt aangehaald. Kerstvoorstelling Johnny van breakdancecollectief 155 (eenvijfvijf) in co-productie met Werkplaats Walhalla is een ode aan de stuntman.

Schreeuwend stort een kerstman zichzelf op de speelvloer ten gronde. Zijn zak mept hij aan diggelen, zijn kameraden worden voorgesteld. Stuntmannen Johnny, Donny, Lonny, Tonny, Ronny en Conny, allen in jeans en dito blauwe kroptop (een kostuumontwerp van Pleun Pijnenburg), gaan er goed op: springen, rollen, breken. Wie het laatst valt, valt het hardst.

De jongens van 155 staan er bekend om: hun lijf- en ledematen in onmenselijke hoeken vouwen. Keihard op je bek gaan hoort erbij. Pijn doet het toch wel. In Stuk (2022) lieten ze zichzelf uitglijden op een ingezeepte vloer. Controle (winnaar Gouden Krekel in 2023) toonde drie loopbanden, waar ze kost wat kost op moesten blijven staan. Met Johnny gaat het er wederom kamikaze-achtig aan toe.

Ze zijn de Nederlandse Jackass, het Jiskefet van de breakdance. Wel eens een man op stelten een windmill-move zien uitvoeren? Je weet wel: de breaker rolt zijn torso in een cirkelvormige baan – via de borst, schouders en rug – over de vloer, terwijl hij zijn benen in V-formatie door de lucht zwiert. In een andere scène, de taser-solo, bedient een van de mannen zich op de maat van de muziek met een stroomstootwapen. Je raadt het al: janken geblazen.

Niet alleen trucs, slapstick en dans worden uitgelicht, ook de tragische kant van het stuntmannenbestaan: het eindeloos trainen, de angst, intense pijn. Wat doet dat met hen? Om de blik naar binnen vast te leggen, gebruikt danser Thomas Bos, samen met broer Erik, Freek Nieuwdorp, Liam McCall en Rein Luuring live op de bühne een camera. De leden swingen de lens in pan-tilts alsmaar rond, iedereen wordt in close-up op achterliggend decor geprojecteerd. Veel tranen, nog meer zweet, verwrongen emoties. Het idee is mooi, maar de opnames duren vaak net te lang, waardoor het voornamelijk leuk is voor de spelers, minder voor het publiek.

Leuke bijkomstigheid zijn de iconische Johnny-pruiken, geïnspireerd op een stuntdubbel van Jennifer Lopez. Dat was geen vrouw, maar een gespierde vent met pittige boblijn. En voor wie deze kerst niet met zijn schoonouders wil praten, maar wel verplicht moet samenkomen, is er het kerstmenu in de Walhalla-kantine, voorafgaand aan de voorstelling. Tijdens vier kostelijke gangen, zittend aan lange picknicktafels, worden onbekenden ineens nieuwe vrienden. Het olijke tafereel heeft iets weg van een Parade-locatie. Zelfs de bediening draagt dezelfde outfits als de Johnny’s.

Johnny zoomt in op onbekende mensen, die te weinig credits krijgen voor het zware werk dat ze verrichten. Ook al duurt een scène soms wat lang, de jongens houden van begin tot eind de aandacht vast. De verrassingen volgen elkaar in rap tempo op, telkens opnieuw verleggen ze grenzen.

Foto: Isabelle van Putten