Jihad an Nafs – de strijd van de ziel – vertelt op ritmische wijze het verhaal van een door huiselijk geweld geteisterde jongeman die zijn mentale wonden probeert te genezen in de verkeerde hoeken van zijn omgeving. De oneman-show belicht een persoonlijke zoektocht naar geborgenheid en begrip die eindigt in een vicieuze cirkel van woede, vals broederschap en nog meer geweld. Nabil Tkhidousset kruipt in zijn allereerste voorstelling in het vel van Moesa en biedt een authentieke blik op een vaak gemisinterpreteerd narratief. Over mentale gezondheid, onbegrip en zelfbevrijding.

‘Alleen mensen die gek zijn lezen toch dat soort boeken?’ De reactie van zijn moeder als Moesa haar vertelt dat hij wellicht depressief is, getuigt van een universeel verwaarloosd probleem. Haar zoon heeft door middel van verschillende zelfzorgboeken voorzichtig geconcludeerd dat hij hoogstwaarschijnlijk hulp nodig heeft. De reactie werkt een eenzame staat van onbegrip en mentale isolatie in de hand die Moesa verder de duisternis in jaagt.

In het nauw gedreven door een gewelddadige vader en een emotioneel passieve moeder komt hij terecht bij een geradicaliseerde groep mannen die hem onder het mom van religie de oplossing bieden voor zijn interne conflict. Wanneer de mannen Moesa willen overhalen om een aanslag te plegen op onschuldige mensen en als martelaar te sterven komt hij vast te zitten tussen zijn opgekropte emoties en zijn drukkende geweten.

Als Nabil Tkhidousset voor het publiek zijn verhaal vertelt, lijken zijn ritmisch opgetekende woorden voorbij te gaan aan een script en vooral uit zijn eigen buik te komen. De vertellingen doen dan ook afvragen of de acteur en spoken-word artiest een fictief verhaal voordraagt of voornamelijk put uit zijn eigen ervaringen. Hij beweegt zich soms rusteloos, soms ingetogen en dan weer standvastig door de ruimte om het publiek in verschillende tijdssprongen mee te nemen in het leven van Moesa.

Hierbij maakt hij enkel gebruik van twee stoelen die tegenover elkaar staan en zo nu en dan gesprekken met zijn moeder faciliteren. In zijn mimiek is aan te voelen dat de jonge maker het lijfelijke aspect van het theater nog eigen moet maken. Tegelijkertijd zorgt dit gegeven juist voor een kwetsbaarheid die bijdraagt aan de echtheid en impact van het verhaal.

Gedurende de gehele voorstelling, onder regie van Hans Lein, wordt genereus getrakteerd op prachtige dynamische animaties die over het gehele achterdoek en vloer de scènes begeleiden. Arnold Zwanenburg maakt hier gebruik van kleurrijke abstraheringen die op verschillende manieren kunnen worden geïnterpreteerd. Op de achtergrond kleuren onheilspellende klanken de ernstige momenten extra donker in.

In Jihad an Nafs wordt door middel van een persoonlijk verhaal een waarheidsgetrouwe inkijk gegeven in een wereld van geïnternaliseerde woede en emotionele verwaarlozing en hoe deze uiteindelijk kunnen leiden tot gewelddadige uitingen van wanhoop. Het toont hoe kwetsbare zielen gemakkelijk (en soms onomkeerbaar) als doelwit dienen voor corrupte ideologieën. De voorstelling zet hiermee aan tot nadenken over de nog altijd onderbelichte mentale problemen waar jongeren – en vooral jongens – uit gewelddadige huishoudens mee te kampen krijgen. Nabil Tkhidousset draagt hier in zijn allereerste theatervoorstelling op een dappere manier aan bij en slaat met Jihad an Nafs de eerste palen voor een onconventionele en rauwe carrière op de planken.

IMPACT is een Rotterdams ontwikkelingsplatform dat nieuwe ambitieuze makers begeleiding, persoonlijke coaching, financiering en fysieke faciliteiten biedt om hun creatieve ideeën leven in te blazen. Nabil Tkhidousset is een van de makers die zijn verhaal in samenwerking met het platform tot tastbare uiting heeft gebracht. Het resultaat belooft een frisse wind van jonge makers en verademende producties.

Foto: Brandon Gravenberch