Jerada is geboren uit de samenwerking tussen een noordelijk fjordentheater en een dochter van de hitte. Bouchra Ouizguen werd geboren aan de rand van de Marokkaanse woestijn en helpt nu de danswereld in Marrakesj vooruit, onder meer met experimentele performances. Haar werk slaat ook aan buiten Marokko: in Frankrijk stonden haar choreografieën bijvoorbeeld op de festivals van Avignon en Montpellier. In haar stuk Jerada draait het om de kracht van het draaien.

We kennen de draaiende derwisjen uit Konya. Met uitgespreide armen en één hand naar de lucht gericht en de ander naar de aarde draaien ze om hun eigen as naar een ruimer bewustzijn en een mystieke vereniging met Allah. Bouchra Ouizguen verwijst naar een gedicht van de uitvinder van de trancedans, Jala ad-Din Rumi (Mevlana). Ze zal niet dezelfde mystieke bedoelingen hebben, maar gebruikt wel de hypnotiserende en samenbindende kracht van de doorgaande draai, in combinatie met de rituele, herhalende zang met percussie van de Dakka Marrachkia Baba’s Band. Met een knipoog die de beweging ontdoet van haar heiligheid en eerder verwijst naar de lol die kinderen hebben wanneer ze zichzelf duizelig draaien. En toch blijft de draai van driehonderdzestig graden, de gerichtheid naar alle windstreken, en de voortdurende herhaling, daarvan zijn kracht houden. Ook al omdat je de beweging zelf in je buik voelt.

Het is een wonder dat de dansers van Carte Blanche uit Bergen (Noorwegen) het zo lang volhouden. Ze spreiden hun armen uit, maar het hoeft niet. Ze staan kaarsrecht of gaan hun schuine hoofd achterna. De meesten zetten kleine stapjes op de grond, sommigen maken sprongetjes wat een deinende draai oplevert. Wervelend gaan de dansers in verschillende constellaties het podium over. Het zijn er in totaal veertien, dus als er veel op het podium zijn, is contact moeilijk te vermijden. Dat gebeurt ook niet. Sterker nog, sommige dansers lijken er plezier in te hebben om als botsautootjes door de groep te gaan.

Later gaat de groepsbeweging over in rennen. Ook die cirkel geeft de verbondenheid in de groep weer. In een cirkel is iedereen gelijk, daarom nodigde koning Arthur zijn ridders uit aan een ronde tafel. Bij het rondrennen slingeren de performers met kleren (urban casual), wat de beweging nog groter maakt.

Jerada is een sympathiek, goedgemutst uur beweging. De performers zijn helemaal van deze tijd en maken toch de connectie met oeroude bewegingen en spiritualiteit. Zo wordt de cirkel steeds opnieuw uitgevonden.

Foto: Arash A. Nejad / Nyebilder.no